قیافه شناسی

qiyāfešenāsi

معنی

علمی که به‌وسیلۀ آن از مشاهدۀ صورت مردم به اخلاق و سیرت آن‌ها پی می‌برند؛ فراست.

جست‌وجوی دقیق

قیافه شناسی

لغت‌نامه دهخدا

قیافه شناسی . [ ف َ / ف ِ ش ِ ] (حامص مرکب ) علمی است معروف که از صورت پی به سیرت برند و آن را فراست نیز خوانند. (آنندراج ) (غیاث اللغات ). قیافه شناسی بر دو گونه است : قیافه شناسی از اثر که آن را در عربی عیافة گویند، و قیافه شناسی از بشره و

قیافه شناسی

فرهنگ فارسی عمید

علمی که به‌وسیلۀ آن از مشاهدۀ صورت مردم به اخلاق و سیرت آن‌ها پی می‌برند؛ فراست.

جست‌وجوی هم‌آوا

قافیه

لغت‌نامه دهخدا

قافیه . [ ی َ / ی ِ ] (ع اِ) مشتق از قفو. (آنندراج ). پس گردن . (منتهی الارب ) (بحر الجواهر). || ازپی رونده . (آنندراج ): اتیته علی قافیته ؛ ای علی اثره . || پس آوند . سرواده . (ناظم الاطباء). در اصطلاح عبارت است از مجموع آنچه تکرار یابد در ا

کوفه

لغت‌نامه دهخدا

کوفه . [ ف َ ] (اِخ ) شهر اکبر عراق که قبةالاسلام و دار هجرت مسلمانان است و سعدبن ابی وقاص آنجا را بنا کرد. (از منتهی الارب ). نام شهری در عراق عرب در کنار رود فرات که در زمان خلیفه ٔ دویم رضی اﷲ عنه بناشده بود. (ناظم الاطباء). نام ناحیه ٔ کوفه به زمان ساسانیان سورستان بوده ا

کوفة

لغت‌نامه دهخدا

کوفة. [ ف َ ] (ع اِ) ریگ توده ٔ سرخ گرد یا هر ریگ توده ٔ سنگریزه آمیز. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || عیب . و گویند: لیست به کوفة و توفة. (منتهی الارب ): لیست به کوفة و توفة؛ یعنی در آن عیبی نیست . (از اقرب الموارد).

کوفیه

لغت‌نامه دهخدا

کوفیه . [ فی ی َ / ی ِ ](ص نسبی ) مؤنث کوفی . (فرهنگ فارسی معین ). رجوع به کوفی شود. || (اِ) دستار چهارگوشه که مردان عرب بر سر خود نهند و عقال را بر سر آن اندازند. (فرهنگ فارسی معین ). چیزی است که تازیان بر سر نهند. (یادداشت به خط مرحوم دهخد

کویفة

لغت‌نامه دهخدا

کویفة. [ ک ُ وَ ف َ ] (اِخ ) جایی است نزدیک به کوفه منسوب به سوی بن عمر،بدان جهت که او در آن جای فرودآمده . (منتهی الارب ).

جست‌وجوی متن

deadpan

دیکشنری انگلیسی به فارسی

سرگردان، قیافه خشک و بی روح، قیافه خشک و بی روح داشتن

kissably

دیکشنری انگلیسی به فارسی

با قیافه

ریخت و رویت

فرهنگ گنجواژه

قیافه.

شکل و شمایل

گویش تهرانی

قیافه

snoot

دیکشنری انگلیسی به فارسی

چرت زدن، قیافه، بینی، شکلک دراوردن، قیافه گرفتن

جست‌وجوی هم‌آغاز

قیافه

لغت‌نامه دهخدا

قیافه . [ ف َ ] (ع اِمص ) قیافة. تتبعاثر. (اقرب الموارد). پی جویی . رجوع به قیافه شناسی شود. || (اِ) مجموعه ٔ اندام و هیکل شخص . || چهره . سیما. صورت . (فرهنگ فارسی معین ).- بدقیافه ؛ بدگل . بدصورت . زشت .- خوش قیافه ؛