لبدلغتنامه دهخدالبد. [ل َ ب َ ] (ع مص ) مقیم شدن بجایی و لازم گرفتن آن را. || چفسیدن به زمین . || حلق و سینه گرفتن شتر از بسیار خوردن صلیان . (منتهی الارب ).
لبدلغتنامه دهخدالبد. [ ل َ ب َ ] (ع اِ) پشم گوسپند. گویند ما له سبد و لا لبد و هما الشعر و الصوف ؛ ای ما له شی ٔ. (منتهی الارب ). پشم گوسپند و اشتر : وین عمارت کردن گور و لحدنی زسنگ است و نه چوب و نی لبد.مولوی .
لبدلغتنامه دهخدالبد. [ ل َ ب ِ ] (ع ص ) آنکه پیوسته در خانه باشد و به سفر نرود و جای را نگذارد. (منتهی الارب ).
لبیدلغتنامه دهخدالبید. [ ل َ ] (اِخ ) نام یکی از پسران ده گانه ٔ ازارةبن عدس . (الانساب سمعانی ورق 10).
لبتلغتنامه دهخدالبت . [ ل َ] (ع مص ) پیچیدن دست کسی را. || به چوب دستی زدن بر سینه و شکم و تهی گاه کسی . (منتهی الارب ).
لبثلغتنامه دهخدالبث . [ ل َ ] (ع مص ، اِمص ) مکث . پاییدن . پای داشتن . مقابل سرعت و شتاب . درنگ . درنگی . انتظار. دیر کردن . درنگ کردن . (منتهی الارب ) (ترجمان القرآن جرجانی ). مکث کردن . لباث . (منتهی الارب ). لباثة. لبیثة. (منتهی الارب ) : ابوعلی کس فرستاد و گفت لب
لبثلغتنامه دهخدالبث . [ ل َ ب ِ ] (ع ص ) درنگ کننده ؛ منه قوله تعالی : لابثین فیها احقابا. (قرآن 23/78). لابث . (منتهی الارب ).
لبیدلغتنامه دهخدالبید. [ ل َ ] (ع اِ) جوال ِ خرد. || توبره . علف دان . || مرغی است و آن را لُبَید نیز خوانند. (منتهی الارب ).
لبدسلغتنامه دهخدالبدس . [ ل ِ ب ِ دُ ] (اِخ ) شهری در آسیای صغیر در ساحل بحر الجزائر و شمال غربی شهر قدیم «کولوفون » نزدیک قصبه ٔ صیغاجق که بخطه ٔ قدیم یونیه ملحق بود. لیسیماخوس آن را ویران کرد و اهالی آن را به افس یعنی به آیاثلوغ نقل کردند. (قاموس الاعلام ترکی ).
لبدةلغتنامه دهخدالبدة. [ ل َ ب ِ دَ ] (ع ص ) ناقةٌ لَبدة؛ ناقه ٔ گلو و سینه گرفته از بسیار خوردن صلیان . (منتهی الارب ).
لبدةلغتنامه دهخدالبدة. [ ل ِ دَ ] (اِخ ) ابن عامربن خثعم . ذکر سیف فی الفتوح ان اباعبیدة وجهه فائد اعلی خیل بعد وقعة الیرموک من مرج الصفر و اورده ابن عساکر فقال ادرک النبی (ص ) قلت و قد تقدم غیرمرة انهم ماکانوا اذ ذاک یؤمرون الاالصحابة. (الاصابة ج 6 ص <span
لبدةلغتنامه دهخدالبدة. [ ل ِ دَ ] (اِخ ) ابن قیس بن النعمان بن حسان بن عبیدالخزرجی . شهد بدراً قاله ابن الکلبی و استدرکه ابن الاثیر. (الاصابة ج 6 ص 3).
لبدةلغتنامه دهخدالبدة. [ ل ِ دَ ] (ع اِ) هر پشم که در یکدیگر درآمده و بهم چفسیده . || نمد. و هو اخص من اللبد. || جامه پاره ای که بر سینه ٔ پیراهن دوزند یا رشته ٔ فتیله مانندی که در گریبان پیراهن درآرند. || موی انبوه شانه گاه شیر و منه المثل : هو امنع من لِبْدَة الاسد. (منتهی الارب ). موی قفای
لبد و سبدلغتنامه دهخدالبد و سبد. [ ل َ ب َ وَ س َ ب َ ](ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) الشعر و الصوف . موی و پشم .- او رالَبد و سَبدی نبودن ؛ او را هیچ نبودن . (از منتهی الارب ).
لبدسلغتنامه دهخدالبدس . [ ل ِ ب ِ دُ ] (اِخ ) شهری در آسیای صغیر در ساحل بحر الجزائر و شمال غربی شهر قدیم «کولوفون » نزدیک قصبه ٔ صیغاجق که بخطه ٔ قدیم یونیه ملحق بود. لیسیماخوس آن را ویران کرد و اهالی آن را به افس یعنی به آیاثلوغ نقل کردند. (قاموس الاعلام ترکی ).
لبدةلغتنامه دهخدالبدة. [ ل َ ب ِ دَ ] (ع ص ) ناقةٌ لَبدة؛ ناقه ٔ گلو و سینه گرفته از بسیار خوردن صلیان . (منتهی الارب ).
لبدةلغتنامه دهخدالبدة. [ ل ِ دَ ] (اِخ ) ابن عامربن خثعم . ذکر سیف فی الفتوح ان اباعبیدة وجهه فائد اعلی خیل بعد وقعة الیرموک من مرج الصفر و اورده ابن عساکر فقال ادرک النبی (ص ) قلت و قد تقدم غیرمرة انهم ماکانوا اذ ذاک یؤمرون الاالصحابة. (الاصابة ج 6 ص <span
لبدةلغتنامه دهخدالبدة. [ ل ِ دَ ] (اِخ ) ابن قیس بن النعمان بن حسان بن عبیدالخزرجی . شهد بدراً قاله ابن الکلبی و استدرکه ابن الاثیر. (الاصابة ج 6 ص 3).
کالبدلغتنامه دهخداکالبد. [ ب َ / ب ُ ] (اِ) بمعنی کالب است که قالب هرچیز باشد. (برهان ) (منتهی الارب ) (از آنندراج ). || قالب خشت زنان . (آنندراج ). که در آن گل نهاده بمالند و هموار کنند خشت شدن را : پرویز را سرپوشیده بیرون بردند. اندرر
حلبدلغتنامه دهخداحلبد. [ ح ِ ب ِ ] (ع ص ، اِ) شتر کوتاه . (منتهی الارب )(آنندراج ). و مؤنث آن با هاء است . (منتهی الارب ).
متلبدلغتنامه دهخدامتلبد. [ م ُ ت َ ل َب ْ ب ِ ] (ع ص ) موی که درآید و درچسبد بعض آن در بعض . شعر متلبد. (آنندراج ) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). پشم و یا موی مالیده شده و درهم و برهم چسبیده . یقول ، شعر متلبد. (ناظم الاطباء). موی چون نمد شده . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به تلبد