مرا

merā

معنی

۱. ستیزه کردن.
۲. نزاع؛ جدال؛ ستیزه.
⟨ مرا کردن: [قدیمی] = مِرا

جست‌وجوی دقیق

مرا

لغت‌نامه دهخدا

مرا. [ م َ ] (از « مََ »، مخفف «من » + را) من را. برای من . به من . مرا به دو صورت استعمال شده است : صورت مفعولی و صورت مسندالیهی . کلمه ٔ مرکب «مرا» در شواهدی که به دسترس بود بدین معانی آمده است :به من . با من : کنون همانم و خانه همان و شهر هم

مرا

لغت‌نامه دهخدا

مرا. [ م ِ ] (اِ) دوستی . یاری . || آفتاب . || جهان .عالم . || جرعه های مساوی . (ناظم الاطباء).

مرا

لغت‌نامه دهخدا

مرا. [ م ِ ] (از ع ، اِمص ) در این بیت از مسعودسعد ظاهراً به جای «مَرْی ْ» استعمال شده است و آن دست و پا کوفتن اسب است به زمین : نه این تازیان را مرا و چرانه این بختیان را نشاط کنام .مسعودسعد.

مرا

لغت‌نامه دهخدا

مرا. [ م ِ ] (از ع ، اِمص ) ستیزه . جدل . همسری . جدال . مراء. رجوع به مراء شود : آن است مرا کز دل با من به مرانیست آنها نه مرا اند که با من به مرااند. ناصرخسرو.در کان دل من گهر از بهر گروهی است پاکیزه که بی هی

مرا

فرهنگ فارسی عمید

۱. ستیزه کردن.۲. نزاع؛ جدال؛ ستیزه.&lang; مرا کردن: [قدیمی] = مِرا

جست‌وجوی هم‌آوا

بیماری ماری ـ اشترومپل

Marie-Strumpell disease

واژه‌های مصوب فرهنگستان

← مهره‌آماس جوشاکی

مرایی، مرائی

فرهنگ مترادف و متضاد

ریاکار، مزور، دورو، متظاهر

مرأی

لغت‌نامه دهخدا

مرأی . [ م ُرْ ئَن ْ / آ ] (ع ص ) رأس مرأی ً؛ سر درازبینی و بلندآواز. (از منتهی الارب )؛ ای طویل الخطم فیه تصویت کهیئةالابریق . (متن اللغة).

مراء

لغت‌نامه دهخدا

مراء. [ ] (اِخ ) (نام قدیم مروان ) دهی است جزء دهستان تارود بخش حومه ٔ شهرستان دماوند. در 11هزارگزی جنوب غربی دماوند و 5هزارگزی راه اصلی دماوند به تهران ، در منطقه ٔ کوهستانی سردسیری واقع و دارای <span class=

مراء

لغت‌نامه دهخدا

مراء. [ م ِ ] (ع مص ) با کسی ستهیدن . (ترجمان علامه ٔ جرجانی ص 88) (دستورالاخوان ). جدال و ستیزه کرده .(غیاث اللغات ). پیکار نمودن با کسی . جدال کردن . (آنندراج ) (از منتهی الارب ). مجادله کردن و پا فشردن . (از متن اللغة). مجادله کردن . منازع

جست‌وجوی مشابه

مرأی

لغت‌نامه دهخدا

مرأس

لغت‌نامه دهخدا

مرأس . [ م ِ ءَ ] (ع ص ) مرآس . (منتهی الارب ). رجوع به مرآس شود. || مهتر قوم . (ناظم الاطباء). || رأس مرأس ؛ ای مصک للرؤس . (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). قوی . سری که به قوت کله می زند به سرهای دیگر. (ناظم الاطباء). ج ، مرائس .

مرأس

لغت‌نامه دهخدا

مرأس . [ م ُ رَءْ ءَ ] (ع ص ) شتر که جز در سر او قوت و چربش نمانده باشد. (منتهی الارب ). مرآس . رجوع به مرآس شود.

مرأب

لغت‌نامه دهخدا

مرأب . [ م ِ ءَ ] (ع ص ) کسی که چیز شکسته را اصلاح می کند و شکسته بندی می نماید. (ناظم الاطباء).

مرأی

لغت‌نامه دهخدا

مرأی . [ م َ آ] (ع اِ) روی . (مهذب الاسماء). دیدار. (منتهی الارب ). منظر. (اقرب الموارد). آنجا که چشم بر او افتد از روی . نظرگاه . چشم انداز. (یادداشت مؤلف ). گویند: رجل حسن المرأی ؛ یعنی خوب دیدار، و کذلک امراءة حسنةالمرأی ، و قولهم : هو منی مرأی و مسمع؛ یعنی او مقابل و

جست‌وجوی متن

تَرْجُمُونِ

فرهنگ واژگان قرآن

که مرا سنگسار کنيد-که مرا متهم کنيد-که مرا برانيد

ﭐعْبُدُونِ

فرهنگ واژگان قرآن

مرا بپرستيد-مرا عبادت کنيد

ﭐعْبُدُونِي

فرهنگ واژگان قرآن

مرا بپرستيد-مرا عبادت کنيد

يَعْصِمُنِي

فرهنگ واژگان قرآن

مرا را نگه مي دارد - مرا را حفظ مي کند

تُمِدُّونَنِ

فرهنگ واژگان قرآن

مرا مدد می دهيد-مرا ياری می کنيد

جست‌وجوی هم‌آغاز

مرادی

لغت‌نامه دهخدا

مرادی . [ م ُ ] (اِخ ) تخلص شعری سلطان مرادبن محمد ثالث است ، او را دیوانی است ترکی . (یادداشت مؤلف ).

مرازیب

لغت‌نامه دهخدا

مرازیب . [ م َ ] (ع اِ) ج ِ مرزاب . (منتهی الارب ). رجوع به مِرزاب شود.

مرایاءة

لغت‌نامه دهخدا

مرایاءة.[ م ُ ی َ ءَ ] (ع مص ) پرهیز کردن و نگاه داشتن . (از منتهی الارب ): رایاه مرایاءة؛ اتقاه . (اقرب الموارد).

مرائل

لغت‌نامه دهخدا

مرائل . [ م ُ ءِ ] (ع ص ) به شتاب . شتابان : مر مرائلا؛ مر مسرعاً. (متن اللغة) (اقرب الموارد)؛ به شتاب گذشت . (از ناظم الاطباء).

مراخ

لغت‌نامه دهخدا

مراخ . [ م َ ] (ع ص ، اِ) ج ِ مِرخاء. (اقرب الموارد). رجوع به مرخاء شود.

جست‌وجوی هم‌قافیه

تامرا

لغت‌نامه دهخدا

تامرا. [ م َرْ را ] (اِخ ) طسوجی است در جانب شرقی بغداد و دارای نهر وسیعی است که در هنگام مد، سفینه ها در آن آمد و رفت کنند. این نهر از کوههای شهر زور و کوههای مجاور آن سرچشمه می گیرد. در آغاز بیم آن میرفت چون این نهر از زمینهای سنگی بخاکی نزول کند، مجرای خود را بکند و خراب ک

شوامرا

لغت‌نامه دهخدا

شوامرا. [ ] (اِ) (از شحوم است )گرم و خشک است ، به عراق بسیار بود. (نزهةالقلوب ).

سامرا

لغت‌نامه دهخدا

سامرا. [ م َرْ را ] (اِخ ) سامراء. سامره . سرمن رأی . نام شهری است بناکرده ٔ معتصم کذا فی القنیه . (آنندراج ) : خلافته علی الشرط ببغداد و سامرا فی صفر. (طبری از تاریخ سیستان ص 235). و از سامرا خلعت برای وی آمد. (ذیل ت

گومرا

لغت‌نامه دهخدا

گومرا. [ گ ُ م ِ] (اِخ ) جزیره ای است از مجمعالجزایر کاناری که 378 کیلومتر مربع مساحت و 22870 نفر جمعیت دارد. شهر عمده اش «سان سباستیان دولاگومرا» است که شهر ساحلی است و 3000

لامارمرا

لغت‌نامه دهخدا

لامارمرا. [ م ُ ] (اِخ ) آلفونس دو. ژنرال و سیاستمدار ایتالیائی و یکی از پیشقدمان و گشایندگان راه استقلال و آزادی ایتالیا. مولد تورن . (1804-1878م .).

درپیوند

بیشتر بدانید

مرا

merā

معنی

جست‌وجوی دقیق

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ فارسی عمید

جست‌وجوی هم‌آوا

واژه‌های مصوب فرهنگستان

فرهنگ مترادف و متضاد

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی مشابه

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی متن

فرهنگ واژگان قرآن

فرهنگ واژگان قرآن

فرهنگ واژگان قرآن

فرهنگ واژگان قرآن

فرهنگ واژگان قرآن

جست‌وجوی هم‌آغاز

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی هم‌قافیه

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا