مشککلغتنامه دهخدامشکک . [ م ُ / م ِ ک َ ] (اِ مصغر) تصغیر مشک است . (برهان ). || نام گیاهی است خوشبوی که به عربی سعد خوانند. (برهان ). بیخ گیاهی است خوشبوی که در دواها به کار برند و به تازی آن را سعد و به هندی موته خوانند. (جهانگیری ). مشک زمین . گیاهی است خو
مشککلغتنامه دهخدامشکک . [ م ُ ش َک ْ ک َ ] (ع ص ) در شک افکنده . (آنندراج ). شک کرده . و در گمان و در شک افتاده . (ناظم الاطباء). آنچه درباره ٔ آن شک شده . (فرهنگ فارسی معین ).- کلی ِ مشکک ؛ عبارت از کلیی است که حصول و صدق آن در بعضی افراد به تشکیک باشد و اختلاف د
مشققلغتنامه دهخدامشقق . [ م ُ ش َق ْ ق َ ] (ع ص ) شکافته و چاک زده و دریده . (ناظم الاطباء). شقه شقه شده . شکافته . (یادداشت دهخدا) : چون عین عید نعلش وز نقش گوش و چشم هاء مشقق آمد و میم مدورش . خاقانی .- مشقق الاط
حجر مشققلغتنامه دهخداحجر مشقق . [ ح َ ج َ رِ م ُ ش َق ْ ق َ ] (ترکیب وصفی ،اِ مرکب ) حجر طرار. حجر شطف . سنگ متورق . سنگی است زعفرانی رنگ و تو بر تو و زودشکن و از نواحی مغرب خیزد و در شکل شبیه بسرنج ، در قوه قریب بشادنج و اندک از او ضعیفتر و با شیر دختران جهت قروح عمیقه ٔ چشم و التیام طبقه ٔ قرنی
هاء مشققلغتنامه دهخداهاء مشقق . [ ءِ م ُ ش َق ْ ق َ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) هاء مشقق هایی است در خط ثلث که آن را خصیةالحمار و اذن الفرس گویند بدین شکل (هَ) و وجه تسمیه ٔ مشقق آن است که مدّی میان دو چشم «ها» فاصله است گویا که شق آنها به فصل آن مد باشد. (حاشیه ٔ دیوان خاقانی چ عبدالرسولی ص <span
نای مشککلغتنامه دهخدانای مشکک . [ م َ ک َ ] (اِ مرکب ) نای مشک : بادبندی ّ سرود نای مشکک بین که چون هر زمان آن بادبندی را ز سر گیرد همی . امیرخسرو (از انجمن آرا).رجوع به نای مشک شود.
اسم مشککلغتنامه دهخدااسم مشکک . [ اِ م ِ م ُ ش َک ْ ک ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) رجوع به اسماء مشککه شود.
نای مشککلغتنامه دهخدانای مشکک . [ م َ ک َ ] (اِ مرکب ) نای مشک : بادبندی ّ سرود نای مشکک بین که چون هر زمان آن بادبندی را ز سر گیرد همی . امیرخسرو (از انجمن آرا).رجوع به نای مشک شود.
اسم مشککلغتنامه دهخدااسم مشکک . [ اِ م ِ م ُ ش َک ْ ک ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) رجوع به اسماء مشککه شود.
اسماء مشککهلغتنامه دهخدااسماء مشککه . [ اَ ءِ م ُ ش َک ْ ک ِ ک َ / ک ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) یک لفظ که بر یک معنی خاص بود بیک شخص ...، و دیگر آنکه معنی خاص نبود بیک شخص ، بلکه وجودش در اشخاص بسیار ممکن بود، و آن هم از دو نوع خالی نباشد: یا در همه یکسان بود بی او
نی انبانفرهنگ فارسی عمیدنوعی نی که به انبان پرباد متصل است و با فشاری که به انبان وارد می‌کند نواخته می‌شود؛ نای‌مشکک؛ خیک‌نای.
نای مشکلغتنامه دهخدانای مشک . [ م َ ] (اِ مرکب ) نی انبان . نای انبان . (از جهانگیری ). نای انبان ، و آن را نای مشکک هم میگویند. (از برهان قاطع) (از آنندراج ). بمعنی نای انبان است ، چه انبان را مشک گفته و آن را مشکک یعنی مشک کوچک نیز گفته اند. (انجمن آرا). رجوع به ناانبان شود.
آنستهلغتنامه دهخداآنسته . [ ن َ / ن ِ ت َ / ت ِ ] (اِ) بیخ گیاهی است خوشبو که آن را عرب سُعد و به فارسی مشکک نیز گویند.
مشک زمینلغتنامه دهخدامشک زمین . [ م ُ / م ِ ک ِ زَ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) گیاهی است بغایت خوشبوی ، و آن را به عربی سعد گویند، و مشکک زمینی هم می گویند. (برهان ). گیاهی است خوشبوی . (انجمن آرا). سعد. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (الابنیه چ دانشگاه صص <span cl
متواطیفرهنگ فارسی معین(مُ تَ) [ ع .متواطی ء ] (اِفا.) 1 - موافقت کننده با یکدیگر، سازوار. 2 - کلمه ای که معنیی عام و مشترک بین افرادی چند علی التساوی داشته باشد؛ مق . مشکک .
نای مشککلغتنامه دهخدانای مشکک . [ م َ ک َ ] (اِ مرکب ) نای مشک : بادبندی ّ سرود نای مشکک بین که چون هر زمان آن بادبندی را ز سر گیرد همی . امیرخسرو (از انجمن آرا).رجوع به نای مشک شود.
اسم مشککلغتنامه دهخدااسم مشکک . [ اِ م ِ م ُ ش َک ْ ک ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) رجوع به اسماء مشککه شود.
