مصدر

masdar

معنی

۱. (ادبی) در دستور زبان، کلمه‌ای که آخر آن «تَن» یا «دَن» باشد به شرط آن‌که هرگاه نون را از آخر آن حذف کنند بن ماضی بشود، مثل گفتن، رفتن، زدن.
۲. [قدیمی] بازگشتن‌گاه؛ جای بازگشتن.
۳. [قدیمی] محل صدور.

مترادف

۱. اصل، منشا
۲. محلصدور
۳. جای بازگشت
۴. گماشته

برابر پارسی

ستاک، بن واژه، ریشه

جست‌وجوی دقیق

مصدر

لغت‌نامه دهخدا

مصدر. [ م َ دَ ] (ع مص ) بازگشتن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || (اِمص ) بازگشت و انصراف . (از ناظم الاطباء).

مصدر

لغت‌نامه دهخدا

مصدر. [ م ُ دِ ] (ع اِ) نام جمادی الاولی است . (منتهی الارب ) (آنندراج ). نام ماه جمادی اول . (ناظم الاطباء). رجوع به جمادی الاول شود.

مصدر

لغت‌نامه دهخدا

مصدر. [ م ُ ص َدْ دَ ] (ع ص ، اِ) مرد سخت و قوی سینه . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). سخت سینه . (مهذب الاسماء). || کسی که خوی و عرق او تا به سینه ٔ وی رسیده باشد. || سپیدی سر و سینه از گوسفند و اسب . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (آنندراج ). || میش سیاه سینه ٔ سپی

مصدر

دیکشنری عربی به فارسی

صادرکننده , مصدر , ارجاع , مرجع , منبع , منشاء

مصدر

فرهنگ فارسی عمید

۱. (ادبی) در دستور زبان، کلمه‌ای که آخر آن «تَن» یا «دَن» باشد به شرط آن‌که هرگاه نون را از آخر آن حذف کنند بن ماضی بشود، مثل گفتن، رفتن، زدن.۲. [قدیمی] بازگشتن‌گاه؛ جای بازگشتن.۳. [قدیمی] محل صدور.

جست‌وجوی هم‌آوا

حرف مصدر

لغت‌نامه دهخدا

حرف مصدر. [ ح َ ف ِ م َ دَ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) اداة مصدر. علامت مصدر. پساوند مصدر و آن دال و نون یا تاء و نون است . شمس قیس علامتهای حاصل مصدر را نیز در عنوان حرف مصدر آورده گوید: و آن الف و راء است که در اواخر بعضی افعال معنی مصدری دهد، چنانکه رفتارو گفتار و کردار و د

اسم مصدر

لغت‌نامه دهخدا

اسم مصدر. [ اِ م ِ م َ دَ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) اسم مصدر در عربی : ابن مالک در الفیة گوید : بفعله المصدر الحق فی العمل مضافاً او مجرداً او مع اَل ان کان فعل مع اَن او ما یحل محلّه و لاسم مصدر عمل .عبدالرحمن سیوطی در شرح بیت اخی

مصدر الازعاج

دیکشنری عربی به فارسی

ازار , مايه تصديع خاطر , مايه رنجش , اذيت

اسم‌ِمصدر

gerund

واژه‌های مصوب فرهنگستان

اسم مشتق از فعل که معنای مصدری بدهد

اسم مصدر

دیکشنری فارسی به عربی

اسم المصدر

جست‌وجوی مشابه

مصدری

لغت‌نامه دهخدا

مصدری . [ م َ دَ ] (ص نسبی ) متعلق ومنسوب به مصدر. (ناظم الاطباء). رجوع به مصدر شود.- وجه مصدری ؛ در دستورهای قدیم ، فعلی را می گفتند که به صورت اسم (مصدر) درآمده باشد و غالباً متعاقب صیغه ٔ مطلوب یکی از افعال بایستن ، یارستن ،توانستن ، خواستن ، ش

مصدری

دیکشنری فارسی به انگلیسی

infinitival

مصدری

infinitival

واژه‌های مصوب فرهنگستان

مربوط به مصدر

حرف مصدر

لغت‌نامه دهخدا

اسم مصدر

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی متن

يَتْلُوهُ

فرهنگ واژگان قرآن

از پي او مي آيد (از مصدر تلو است ، نه از مصدر تلاوت )

امید

فرهنگ فارسی عمید

آرزوی روی دادن امری همراه با انتظار تحقق آن؛ چشمداشت.&lang; امید بستن: (مصدر لازم، مصدر متعدی) خواهان چیزی یا کسی شدن.&lang; امید داشتن: (مصدر لازم، مصدر متعدی) امیدوار بودن؛ انتظار داشتن.