مطرلغتنامه دهخدامطر. [ م َ طَ ] (ع اِ) باران . (ترجمان القرآن ) (آنندراج ) (منتهی الارب ) (غیاث ) (مهذب الاسماء). آب ابر. آبی که از ابر ریزد. ج ،اَمطار. (از اقرب الموارد) : و امطرنا علیهم مطراً فساء مطرالمنذرین . (قرآن 173/26). و لقد
مطرلغتنامه دهخدامطر. [ م َ طِ ] (ع ص ) یوم مطر؛ روز باباران . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء).
مطرلغتنامه دهخدامطر. [ م ُ طِرر ] (ع ص ) (از «طرر») غضب مطر؛خشم ناجایگاه یا خشم نابایست . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). غضب علینا غضباً مطراً؛ خشم گرفت بر ما خشم بی جا و نابایست . (ناظم الاطباء). || جاء مطراً؛ آمد خرامان . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
مطرلغتنامه دهخدامطر.[ م َ ] (ع مص ) باریدن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (زوزنی ) (تاج المصادر بیهقی ) (از اقرب الموارد). || بارانیدن . (تاج المصادر بیهقی ) (المصادر زوزنی ) (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء). || بشدن در زمین و رفتن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). رفتن در زمین . (آنندراج ) (
مطرلغتنامه دهخدامطر. [ م ُ ] (ع اِ) خوی و عادت . || خوشه ٔ ارزن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
متئرلغتنامه دهخدامتئر. [ م ُ ءِ ] (ع ص ) نگرنده به چیزی . (آنندراج ). تیزنگرنده .(ناظم الاطباء). || زننده به چوب دستی . (آنندراج ). زننده به چوب دستی و عصا. (ناظم الاطباء).
مترلغتنامه دهخدامتر. [ م َ ] (ع مص ) سرگین انداختن . (آنندراج ). سرگین انداختن و ریخ زدن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || بریدن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (تاج المصادر) (ازاقرب الموارد) (ناظم الاطباء). || دراز کشیدن رسن و مانند آن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب ال
مترلغتنامه دهخدامتر. [ م ِ ] (فرانسوی ، اِ) نوعی از اندازه ٔ طول که عبارت است ازیک چهل میلیون جزء از دایره ٔ نصف النهار و مساوی است به پانزده گره و سه ربع گره یعنی یک ربع گره از گزشاه که اندازه ٔ معمولی این زمان است کوتاه تر می باشد. (ناظم الاطباء). واحد طول در دستگاه متری است که به تخمین بر
مثیرلغتنامه دهخدامثیر.[ م ُ ] (ع ص ) (از «ث ور») کسی که بر می انگیزاند و برمی آغالاند. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || کسی که شیار می کند زمین را. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ). و رجوع به اثارة شود. || بادی که دفع می کند ابر را و بلند می کند گرد و خاک را. (ناظم الاطب
مطرمذلغتنامه دهخدامطرمذ. [ م ُ طَ م ِ ] (ع ص ) آن که بگوید و نکند. (منتهی الارب ) (آنندراج ). آن که همه سخن بود. (مهذب الاسماء). مردی که بگوید و نکند. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از محیطالمحیط). || ناآزموده کار. (منتهی الارب ) (آنندراج ). مرد ناآزموده کار. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد
مطرناکلغتنامه دهخدامطرناک . [ م َ طَ ] (ص مرکب ) از: مطر عربی به معنی باران + «ناک » پساوند فارسی و سازنده ٔ صفت . باران زا. باران آور. باران وار : خواجه چنان ابر بانگ دار و مطرناک هست بقول و عمل همیشه مجرد.منوچهری (دیوان چ کازیمیرسکی ص <spa
مطرقیلغتنامه دهخدامطرقی . [ م ِ رَ ] (ص نسبی ) چون مطرق . منسوب به مطرق . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). || در طب ، قسمی از نبض . (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
مطروحلغتنامه دهخدامطروح . [ م َ ] (ع ص ) جای دورافکنده شده . (منتهی الارب ) (آنندراج ). بیفکنده . (مهذب الاسماء). رانده شده و دور کرده شده . (ناظم الاطباء). دور کرده افکنده به جای دور. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). || در اصطلاح اهل حدیث ، روایتی است که مخالف با ادله ٔ قطعیه باشد و قابل تأویل ه
مطرزلغتنامه دهخدامطرز. [ م ُ طَرْ رِ ] (اِخ ) ابوعمرو مطرز، محمدبن عبدالواحدبن ابی هاشم . از ائمه لغت و علماء نحو است . اصلا از مردم ابیورد خراسان بود از این جهت او را در نسبت «باوردی » نویسند چه ابیورد را «باورد» نیز مینامند. در دارالسلام بغداد مقام داشت . در کسب هنر شیخ ابوالعباس تغلب نحوی
مطرمذلغتنامه دهخدامطرمذ. [ م ُ طَ م ِ ] (ع ص ) آن که بگوید و نکند. (منتهی الارب ) (آنندراج ). آن که همه سخن بود. (مهذب الاسماء). مردی که بگوید و نکند. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از محیطالمحیط). || ناآزموده کار. (منتهی الارب ) (آنندراج ). مرد ناآزموده کار. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد
مطرناکلغتنامه دهخدامطرناک . [ م َ طَ ] (ص مرکب ) از: مطر عربی به معنی باران + «ناک » پساوند فارسی و سازنده ٔ صفت . باران زا. باران آور. باران وار : خواجه چنان ابر بانگ دار و مطرناک هست بقول و عمل همیشه مجرد.منوچهری (دیوان چ کازیمیرسکی ص <spa
مطرقیلغتنامه دهخدامطرقی . [ م ِ رَ ] (ص نسبی ) چون مطرق . منسوب به مطرق . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). || در طب ، قسمی از نبض . (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
مطروحلغتنامه دهخدامطروح . [ م َ ] (ع ص ) جای دورافکنده شده . (منتهی الارب ) (آنندراج ). بیفکنده . (مهذب الاسماء). رانده شده و دور کرده شده . (ناظم الاطباء). دور کرده افکنده به جای دور. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). || در اصطلاح اهل حدیث ، روایتی است که مخالف با ادله ٔ قطعیه باشد و قابل تأویل ه
مطرزلغتنامه دهخدامطرز. [ م ُ طَرْ رِ ] (اِخ ) ابوعمرو مطرز، محمدبن عبدالواحدبن ابی هاشم . از ائمه لغت و علماء نحو است . اصلا از مردم ابیورد خراسان بود از این جهت او را در نسبت «باوردی » نویسند چه ابیورد را «باورد» نیز مینامند. در دارالسلام بغداد مقام داشت . در کسب هنر شیخ ابوالعباس تغلب نحوی
حجرالجالب للمطرلغتنامه دهخداحجرالجالب للمطر. [ ح َ ج َ رُل ْ ل ِب ُ ل ِ م َ طَ ] (ع اِ مرکب ) رجوع به حجرالمطر شود.
مامطرلغتنامه دهخدامامطر. [ م َ طِ] (اِخ ) شهرکی است از نواحی طبرستان به نزدیکی شهر آمل . (از معجم البلدان ). و رجوع به ماده ٔ بعد شود.
متمطرلغتنامه دهخدامتمطر. [ م ُ ت َ م َطْ طِ ] (ع ص ) در باران شونده و پیش باران شونده . (از منتهی الارب ). به تنزه رفتن پس از باران . (از اقرب الموارد). || اسبان که به همدیگر پیشی گیران آیند. (آنندراج ) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).
ابومطرلغتنامه دهخداابومطر. [ اَ م َ طَ ] (اِخ ) بصری . تابعی است . او از علی و از او مختاربن نافع روایت کند.
ابومطرلغتنامه دهخداابومطر. [ اَ م َ طَ ] (اِخ ) محدث است . اواز سالم بن عبداﷲ و از او حجاج بن ارطاة روایت کند.
