لغتنامه دهخدا
ملاَّن . [ م َ ] (ع ص ) (از «م ل ء») پر. مَلأی ̍ و مَلاَّنة مؤنث و گویند: دلو ملأی و کوز ملآن ماء. ج ، مِلاء. (از منتهی الارب )؛ کوز ملاَّن ماء؛ کوزه ٔ پر از آب . ج ، ملاء. و فی الحدیث : لیس شی ٔابغض الی اﷲ عزوجل من بطن ملاَّن . (ناظم الاطباء). پر.و گویند: «فلان ملاَّن من