لغتنامه دهخدا
منافر. [ م ُ ف ِ ] (ع ص ) نفرت کننده و مکروه دارنده و رمنده . (از ناظم الاطباء). || مقابل ملایم : غضب قوه ای است در حیوان دفع منافر را، و شهوت قوه ٔ جلب ملایم را.(یادداشت به خط مرحوم دهخدا). دوم قوت جنباننده که به تأیید او حیوان بجنبد و بدانچه ملایم اوست میل کنند و از آنچه م