مهجورلغتنامه دهخدامهجور. [ م َ ] (ع ص ) سخن پریشان . (منتهی الارب ). سخن پریشان و هذیان . (ناظم الاطباء). سخن پریشان و ناحق . (غیاث اللغات ) (آنندراج ). هذیانی که بیمار یا نائم بر زبان می آورد. (از اقرب الموارد). و منه قوله تعالی : اًن ّ قومی اتخذوا هذا القرآن مهجوراً.
محجورلغتنامه دهخدامحجور. [ م َ ] (ع ص ) بازداشته شده و منع کرده شده . (ناظم الاطباء). ممنوع از تصرف در مال خود. محجورعلیه . (یادداشت مرحوم دهخدا). || بنده ٔ بازداشته شده . (ناظم الاطباء). || حرام . محرم . (یادداشت مرحوم دهخدا).
محزورلغتنامه دهخدامحزور. [ م ُ ح َزْ وِ ] (ع ص ) برانگیخته شده از خشم . خشمناک . (ناظم الاطباء). صاحب منتهی الارب معنی کلمه را متغضب آورده و افزوده است که در همه ٔ نسخه ها همین ضبط دارد و صاحب تاج العروس می نویسد محزور (بر وزن مفعول ) واضح است و در بعضی نسخه ها به ضم «م » و فتح «حاء» و کسر «و»
محظورلغتنامه دهخدامحظور. [ م َ ] (ع ص ) ممنوع . قدغن شده . حرام کرده شده . منعکرده شده . (غیاث ). قدغن . مانع. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). حرام . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) : تباه کردن صورتها و آفریده ها در شرع و در حکمت محظور است . (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص <span cl
مهزورلغتنامه دهخدامهزور. [ م َ ] (ع ص ) نعت است از هزر که به معنی راندن و دور کردن کسی را به عصا باشد. (از منتهی الارب ). رانده و دور کرده شده . (آنندراج ) (از اقرب الموارد).
معجورلغتنامه دهخدامعجور. [ م َ ] (ع ص ) رجل معجور علیه ؛ آن که همه ٔ مال او را به خواست و سؤال از او گرفته باشند. (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء).
مهجوریلغتنامه دهخدامهجوری . [ م َ ] (حامص ) حالت و چگونگی مهجور. جدایی . مفارقت . (ناظم الاطباء). دورافتادگی . دوری : یا داغ مهجوری بر جبین تو کشند یا تاج مقبولی بر سرت نهند. (سعدی ، مجلس چهارم ).ای که مهجوری عشاق روا میداری عاشقان را ز بر خویش جدا میداری . <
مهجوریفرهنگ فارسی عمیدجدایی؛ دوری: ◻︎ مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد / کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی (حافظ: ۹۸۴).
مهجور اصفهانیلغتنامه دهخدامهجور اصفهانی . [ م َ رِ اِ ف َ ] (اِخ ) محمدعلی . از شاعران قرن سیزدهم بود و پیشه ٔ معلمی داشت . از اوست :به آشنا چو نمی گشتی آشنا یارب تو را چگونه به بیگانه آشنا بینم . (از مجمعالفصحاء ج 2 ص <span class="hl" di
مهجور قمیلغتنامه دهخدامهجور قمی . [ م َ رِ ق ُ ] (اِخ ) حسین . شاعر قرن سیزدهم . در حیدرآباد زاده شد و در اسدآباد همدان درگذشت ... (مجمعالفصحاء ج 2 ص 446).
مهجوریلغتنامه دهخدامهجوری . [ م َ ] (حامص ) حالت و چگونگی مهجور. جدایی . مفارقت . (ناظم الاطباء). دورافتادگی . دوری : یا داغ مهجوری بر جبین تو کشند یا تاج مقبولی بر سرت نهند. (سعدی ، مجلس چهارم ).ای که مهجوری عشاق روا میداری عاشقان را ز بر خویش جدا میداری . <
مهجوریفرهنگ فارسی عمیدجدایی؛ دوری: ◻︎ مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد / کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی (حافظ: ۹۸۴).