مهیا

mohayyā

معنی

۱. حاضر؛ آماده؛ مستعد.
۲. شایسته؛ مناسب.

مترادف

آماده، تهیه، حاضر، سازمند، فراهم، مستعد، معد، بسیجیده ≠ نامهیا

برابر پارسی

آماده

جست‌وجوی دقیق

مهیا

لغت‌نامه دهخدا

مهیا. [ م ُ هََ ی ْ یا ] (ع ص ) آماده شده . ساخته شده . کار راست و نیکو کرده شده . شکرده شده . مهیاء [ م ُ هََ ی ی َ ءْ ] . آماده . حاضر و آماده . راست . ساخته . مستعد. برساخته . سیجیده . آراسته . مُعَدّ. حاضر. شکرده . (مجمل اللغة). آسغده : اجابت کرد و

مهیا

فرهنگ فارسی عمید

۱. حاضر؛ آماده؛ مستعد.۲. شایسته؛ مناسب.

مهیا

دیکشنری فارسی به عربی

هدية ، علي استعداد

مهیا

دیکشنری فارسی به انگلیسی

available, ready, up

مهیا

فرهنگ فارسی معین

(مُ هَ یّ) [ ع . ] (اِمف .) آماده ، آماده شده .

جست‌وجوی هم‌آوا

مِه

May, mai (fr.)

واژه‌های مصوب فرهنگستان

پنجمین ماه سال میلادی، بعد از آوریل و قبل از ژوئن

محاء

لغت‌نامه دهخدا

محاء. [ م َح ْ حا ] (ع ص ) بسیار پاک کننده ، در حدیث است که : السیف محاء الذنوب . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). رجوع به محا شود.

محا

لغت‌نامه دهخدا

محا. [ م َح ْ حا ] (ع ص ) مَحّاء. محوکننده . پاک کننده : به سیف محو شود از گناهکار گناه گناهکار ملیح است و سیف دین محا. سوزنی .رجوع به محاء شود.

محایا

لغت‌نامه دهخدا

محایا. [ م َ ] (ع اِ) ج ِ مَحیا. (منتهی الارب ). رجوع به محیا شود.

محیا

لغت‌نامه دهخدا

محیا. [ م َح ْ ] (ع اِ) مَحیی ̍. مقابل ممات . حیات : سواء محیاهم و مماتهم ساء مایحکمون .(قرآن 21/45). مقابل مرگ . زندگی . (آنندراج ). محیای و مماتی ؛ یعنی زندگانی من و مرگ من . (ناظم الاطباء).در محیا و ممات ؛ در زندگی و مرگ . ج ، محایا. (

جست‌وجوی مشابه

مهیاج

لغت‌نامه دهخدا

مهیاج . [ م ِهَْ ] (ع ص ) شتر ماده ٔ آرزومند و مشتاق وطن . || شترکه زود و نخست از شتران تشنه گردد. (منتهی الارب ).

مهیاء

لغت‌نامه دهخدا

مهیاء. [ م ُ هََ ی ْ ی َءْ ] (ع ص ) مهیا. رجوع به مهیا شود.

مهیاباد

لغت‌نامه دهخدا

مهیاباد. [ م َهَْ ] (اِخ ) دهی است از دهستان القورات بخش حومه ٔ شهرستان بیرجند، واقع در 18هزارگزی شمال بیرجند کنار راه شوسه ٔ مشهد. آب آن از قنات و راه آن مالرو است . کلاته زیر و مزرعه کربلائی تاجر جزء این ده است . (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج

مهیات

لغت‌نامه دهخدا

مهیات . [ م َ هََ ](ع اِ) ج ِ مهاة. (منتهی الارب ). رجوع به مهاة شود.

مهیار

لغت‌نامه دهخدا

مهیار. [ م َهَْ ] (اِخ ) ابن مرزویه ، مکنی به ابوالحسن . کاتب فارسی دیلمی شاعر مشهور. متوفی در 428 هَ . ق . معاصر سید رضی است و به عربی شعر می سروده است . دیوانی دارد. درباره ٔ او گفته اندکه جامع فصاحت عرب و معانی عجم بوده است . برخی او را ای