لغتنامه دهخدا
موازرة. [ م ُ زَ رَ ] (ع مص ) همپشتی کردن . (از منتهی الارب ) (آنندراج ). موازرت . مدد کردن و یاری نمودن کسی را (ولی کمتر استعمال می شود و بیشتر مؤازره با همزه می گویند). (ناظم الاطباء). یاری دادن . (غیاث ) (از اقرب الموارد). ورجوع به مؤازرة شود. || وزیری کردن . (منتهی الار