مهانلغتنامه دهخدامهان . [ م ِ ] (اِ) ج ِ مِه ْ. بزرگان : بر او آفرین کرد شاه جهان که بادت بزرگی و فر مهان . فردوسی .سر نامه گفت آفرین مهان بر آن باد کو پاک دارد نهان . فردوسی .چو بشنید قیصر کز ایرا
مان مهانلغتنامه دهخدامان مهان . [ ] (اِخ ) اول ممجان که امروز قصبه ٔ قم است و نام آن مان مهان بوده است یعنی منازل کبار و اشراف . جمکران . (تاریخ قم ص 60).
کهانلغتنامه دهخداکهان . [ ک ِ ] (اِ) جمع «که » است که به معنی کوچکان و خردان باشد. (برهان ) (آنندراج ) : به گرد اندرش روستاها بساخت چو آبادکردش کهان را نشاخت . فردوسی .- کهان و مهان ؛ همگی . همه ٔ مردم . عم