پخپخوفرهنگ فارسی عمیدفشار و مالشی که با سر انگشتان به زیر بغل یا پهلوی کسی بدهند تا به خنده آید؛ پخلوچه؛ پخلیچه؛ غلغلک.
خوخولغتنامه دهخداخوخو. [ خ َ خ َ ] (اِ) بلغت زند، رسم و قاعده ، آیین . || شمشیر. تیغ. || قوت . توانایی . زور. || شاخه . غصن . || داربستی که استاد بنا روی آن میرود کار می کند. (ناظم الاطباء). رجوع به خو شود.
پخلیچهلغتنامه دهخداپخلیچه . [ پ َ / پ ِ چ َ / چ ِ ] (اِ) پخپخو. غلغلج . غلفچ . پخلیجه . پخلوجه . پخلوچه . غِلغلَک . پخلِچه . غِلغلی .
پخلوچهلغتنامه دهخداپخلوچه . [ پ َ / پ ِ چ َ / چ ِ ] (اِ) پخلیجه . پخلیچه . پخپخو. غلفج . غِلغلَک . غَلغلی . و آن انگشتان را در زیر بغل کسی بحرکت آوردن باشد یاخاریدن کف دست یا پا و جز آن تا وی را خنده افتد.
غلغلیچلغتنامه دهخداغلغلیچ . [ غ َ غ َ / غ ِ غ ِ ] (اِ) جنبانیدن انگشتان در زیر بغل کسی و خاریدن پهلو و کف پا را گویند چنانکه به خنده درآید، و به فتح هردو غین هم درست است . (برهان قاطع). زیر بغل دست کردن تا خنده آرد، و درخراسان گلغوچه و پلخوجه و پخپخو گویند. (از