لغتنامه دهخدا
پلوان . [ پ ُل ْ ] (اِ) بلندی اطراف زمینی را گویند که در میان آن زراعت کرده باشند ومزارعان بر بالای آن آمد و شد کنند تا زراعت پایمال نگردد و معنی ترکیبی آن پل مانند است چه وان بمعنی شبیه و مانند هم آمده . (برهان قاطع). پلوان و پلون اطراف زمین که میان آن سبزی و غله کاشته باشند