چراغچی

čerāqči

معنی

۱. نوکر یا خدمتگزاری که در خانه یا جای دیگر مٲمور روشن کردن چراغ‌ها باشد.
۲. [منسوخ] مٲمور شهرداری که هنگام غروب چراغ‌های نفتی کوچه‌ها و خیابان‌ها را روشن می‌کرد.

جست‌وجوی دقیق

چراغچی

لغت‌نامه دهخدا

چراغچی . [ چ َ ] (اِخ ) مؤلف انجمن آرا نویسد: «شهرکی است حاکم نشین از اجزای بخارا که هر سال ده هزار تومان بحکمران بخارا دهد». (از انجمن آرا ذیل لغت چراغچی ). شهری است از بخارا.

چراغچی

چراغچی . [ چ َ / چ ِ ] (ص مرکب ) بمعنی خادمی که برای روشن کردن معین است . (انجمن آرا) (آنندراج ). کسی که چراغ روشن میکند و چراغها سپرده به اوست . (ناظم الاطباء). کسی که برای روشن کردن و نگاهداری چراغ معین است . (فرهنگ نظام ). چاکری که چراغان

چراغچی

لغت‌نامه دهخدا

چراغچی . [ چ ِ ] (اِخ ) دهی است از دهستان آتش بیگ بخش سراسکند شهرستان تبریز که در 22هزارگزی باختر سراسکندو20هزارگزی راه شوسه ٔ میانه به تبریز واقع شده . کوهستانی و معتدل است و 676</

چراغچی

فرهنگ فارسی عمید

۱. نوکر یا خدمتگزاری که در خانه یا جای دیگر مٲمور روشن کردن چراغ‌ها باشد.۲. [منسوخ] مٲمور شهرداری که هنگام غروب چراغ‌های نفتی کوچه‌ها و خیابان‌ها را روشن می‌کرد.

چراغچی

گویش تهرانی

مأمور روشنایی

جست‌وجوی هم‌آوا

چراغی

لغت‌نامه دهخدا

چراغی . [ چ َ / چ ِ ] (ص نسبی ، اِ) خادم امرد صوفیان در خانقاه . مثال :چراغی مرشد آمد؛ یعنی شاگرد و خادم مرشد آمد. رجوع به چراغ شود. || زمینی که وقف شده باشد ازبرای مسجد و اماکن متبرکه . || نذری که جهت روشنائی و اماکن متبرکه به خدام دهند. ||

راغی

لغت‌نامه دهخدا

راغی . (ص نسبی ) منسوب به راغ : صلصل باغی بباغ اندر همیگرید بدردبلبل راغی به راغ اندر همی نالد بزار.منوچهری .

راغی

لغت‌نامه دهخدا

راغی . (ع ص ) بانگ کننده . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || پرنده ای است خاکی رنگ و سخت بلندآوازه ، که کثیرالنسل نیز میباشد. || مرد پرگو. (از متن اللغة). || (اِ) کس . یقال : ما بالدّار ثاغ و لا راغ ؛ یعنی نیست در خانه کسی . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).

چراغچی باشی

لغت‌نامه دهخدا

چراغچی باشی . [ چ َ / چ ِ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) منصبی از مناصب درباری . رئیس چراغچی ها. بزرگتر چراغداران دربار پادشاه یا خانه ٔ اعیان . آنکه رسیدگی به کار چراغچی ها را بر عهده دارد.

جای چراغی

لغت‌نامه دهخدا

جای چراغی . [ چ ِ ] (اِ مرکب ) جائی که چراغ در آن نهند. جاچراغی . رجوع به جاچراغی شود.

جست‌وجوی مشابه

چراغچی باشی

لغت‌نامه دهخدا

پادو و چراغچی

فرهنگ گنجواژه

فراش.

قره آغاج چراغچی

لغت‌نامه دهخدا

قره آغاج چراغچی . [ ق َ رَ ج ِ چ ِ ](اِخ ) دهی از دهستان آتش بیگ بخش سراسکند شهرستان تبریز واقع در 23 هزارگزی باختر سراسکند و 25 هزارگزی خط آهن میانه به مراغه . موقع جغرافیایی آن کوهستانی و معتدل است . سکنه ٔ

جست‌وجوی متن

قندیلچی

لغت‌نامه دهخدا

قندیلچی . [ ق ِ ] (اِ مرکب ) چراغچی مساجد. (ناظم الاطباء).

چراغدار

لغت‌نامه دهخدا

چراغدار. [ چ َ / چ ِ ] (نف مرکب ) چراغچی . خادمی که نگهداری و روغن کردن و پاکیزه داشتن چراغها با اوست . دارنده و مواظبت کننده ٔ چراغ . کسی که مسئولیت پاکیزگی و روغنگیری چراغهای خانه ٔ شاهی یا امیری یا اداره ای را عهده دار است . مأمور چراغدار

چی

فرهنگ فارسی عمید

دارنده؛ کننده؛ سازنده (در ترکیب با کلمۀ دیگر): تماشاچی، چاپچی، چراغچی، درشکه‌چی، سورچی، قاپوچی، باشماقچی.

چراغساز

لغت‌نامه دهخدا

چراغساز. [ چ َ / چ ِ ] (نف مرکب ) سازنده ٔ چراغ . آنکه چراغ ساختن تواند و داند. لامپاساز.چراغچی . آن کس که در تعمیر و اصلاح انواع چراغها مهارت و استادی دارد. رجوع به چراغچی و چراغ سازی شود.

ارباب(کارکنان )

گویش تهرانی

نوکر، کلفت، ندیم، ندیمه، باغبان، دربان، مهتر، کالسکه‌چی، زین‌دار، آشپز، آبدار، فراش، کنیز، غلام، دده، لله، دایه، چراغچی، انباردار، لباس‌دار، کتاب‌خوان، امین حضور، امین خلوت، نسق‌چی(شکنجه‌گر)، فانوس کش، رکابدار، مباشر/پیشکار

جست‌وجوی هم‌آغاز

چراغچی باشی

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی هم‌قافیه

قره آغاج چراغچی

لغت‌نامه دهخدا

پادو و چراغچی

فرهنگ گنجواژه

فراش.

درپیوند

بیشتر بدانید

چراغچی

čerāqči

معنی

جست‌وجوی دقیق

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ فارسی عمید

گویش تهرانی

جست‌وجوی هم‌آوا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی مشابه

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ گنجواژه

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی متن

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ فارسی عمید

لغت‌نامه دهخدا

گویش تهرانی

جست‌وجوی هم‌آغاز

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی هم‌قافیه

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ گنجواژه