کردر

kardar

معنی

۱. دره.
۲. زمین پشته‌پشته.
۳. بیابان: ◻︎ خوارزم گرد لشکرش ار بنگری همی / بینی عَلَم‌عَلَم تو به هر دشت و کردری (عنصری: ۳۴۹).

جست‌وجوی دقیق

کردر

لغت‌نامه دهخدا

کردر. [ ] (اِخ ) دهی است از دهستان جمعآبرود بخش حومه ٔ شهرستان دماوند. کوهستانی و سردسیر است و 206 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1).

کردر

لغت‌نامه دهخدا

کردر. [ ] (اِخ ) شهرکی است (از حدود ماوراءالنهر) با مردم بسیار و با کشت و برز و از وی پوست بره ٔ بسیار خیزد. (حدود العالم ).

کردر

کردر. [ ک َ دَ ] (اِ) دره ٔ کوه بود. (فرهنگ اسدی ). زمین کوه و دره را گویند. (برهان ). دره . (فهرست شاهنامه ٔ ولف ) : خوارزم کرد لشکرش ار بنگری هنوزبینی علم علم تو بهر دشت و کردری . عنصری بلخی (از فرهنگ اسدی ).شمال

کردر

لغت‌نامه دهخدا

کردر. [ ک َ دَ ] (اِخ ) ناحیه ای از نواحی خوارزم است و آنجا که نزدیک به نواحی ترک است به زبان سخن می گویند که نه خوارزمی است و نه ترکی . تعدادی ده در این ناحیه است مال و مواشی دارند اما دنی نفسند. (از معجم البلدان ).

کردر

فرهنگ فارسی عمید

۱. دره.۲. زمین پشته‌پشته.۳. بیابان: ◻︎ خوارزم گرد لشکرش ار بنگری همی / بینی عَلَم‌عَلَم تو به هر دشت و کردری (عنصری: ۳۴۹).

جست‌وجوی هم‌آوا

کردگر

لغت‌نامه دهخدا

کردگر. [ ک َ گ َ ] (اِ مرکب ) آلتی است آهنین با زنجیری و دسته که زارعین بدان مرزهای کرد را راست کنند. (یادداشت مؤلف ).

کردگر

لغت‌نامه دهخدا

کردگر. [ ک َ گ َ ] (ص مرکب ) عامل . فاعل . (ناظم الاطباء) (فهرست شاهنامه ٔ ولف ). مؤثر. (ناظم الاطباء).- کردگرنزدیک ؛ عامل بلاواسطه . (ناظم الاطباء). || (اِخ ) خدا. ایزد. کردگار : نخست آفرین کرد بر کردگرکز او د

کریدر

لغت‌نامه دهخدا

کریدر. [ ک ُ دُ ] (فرانسوی ، اِ) راهرو. (یادداشت مؤلف ). دالان . دهلیز: در کریدورهای وزارت خارجه چنین گفته شد. (فرهنگ فارسی معین ). سرسرا. || غلام گردشی .

کردگر

فرهنگ فارسی عمید

= کردگار

کردگر

فرهنگ فارسی معین

(کَ گَ) (ص .) کننده ، فاعل .

جست‌وجوی مشابه

کردرق

لغت‌نامه دهخدا

کردرق . [ ک ُ دَ رَ ] (اِخ ) دهی است از دهستان سلطانیه ٔ بخش مرکزی شهرستان زنجان . کوهستانی و سردسیر است و 500 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2).

کردرودبار

لغت‌نامه دهخدا

کردرودبار. [ ک ُ ] (اِخ ) دهی است از ده های بارفروش مازندران . (سفرنامه ٔ رابینو ص 117 و ترجمه ٔ آن ص 158).

کردری

لغت‌نامه دهخدا

کردری . [ ک َ دَ ] (اِخ ) الامام حافظالدین محمدبن محمدبن شهاب بن یوسف الکردری البریقینی الخوارزمی ، مشهور به البزازی یا ابن البزازی الکردری الحنفی . متولد بسال 827 هَ . ق . ابتدا در سرای نزدیک نهر آتل اقامت داشت ، سپس به بلاد روم سفر کرد. از

کردری

لغت‌نامه دهخدا

کردری . [ ک َ دَ ] (اِخ ) عبدالغفوربن لقمان بن محمد ابوالمفاخر کردری ، (منسوب به کردر از نواحی خوارزم ) روایت می کند از ابی طاهر محمدبن عبداﷲ المسبخی المروزی ، و اورا تصانیفی است در مذهب ابوحنیفه . از اوست : الانتصارلابی حنیفه فی اخباره و اقواله و المفید و المزید فی شرح التجر

کردر سیو

گویش مازنی

از توابع خانقاه پی شهرستان سوادکوه

جست‌وجوی متن

گردر

فرهنگ فارسی عمید

= کردر

تواسی

فرهنگ فارسی عمید

فرش منقش، مانند گلیم و قالی: ◻︎ فکنده‌ست فراش باد بهاری / تواسی الوان ابرکوه و کردر (عبدالقادر نائینی: رشیدی: تواسی).

گردر

لغت‌نامه دهخدا

گردر. [ گ َ دَ ] (اِ) زمین سخت که در دامن کوه واقع است . || زمین پشته پشته و کوه و دره . (برهان ) (آنندراج ) : تا مغز مخالفانْش ْ بینی خرمن خرمن به کوه و گردر. عمادی (از سندبادنامه ص 16).<

تواسی

لغت‌نامه دهخدا

تواسی . [ ت ِ ] (اِ) فرش منقش را گویند مانند قالی و گلیم و پلاس الوان . (برهان ). گلیم و فرش منقش باشد. (فرهنگ جهانگیری ) (فرهنگ رشیدی ) (انجمن آرا) (آنندراج ) : فکنده ست فراش باد بهاری تواسی ّ الوان ابر کوه و کردر.عبدالقا

کودر

لغت‌نامه دهخدا

کودر. [ دَ ] (اِ) زمین دامن کوه را گویند. (برهان ). در برهان گفته زمین و دامن کوه را گویند، و دو سه خطا کرده اول اینکه کاف فارسی است نه تازی دوم آنکه کاف و واونیست «کاف و را» است ... (انجمن آرا). مصحف کردر. (حاشیه برهان چ معین ). || چرم نازکی که آستر موزه و یا کفش کنند. (ناظم

جست‌وجوی هم‌آغاز

کردرق

لغت‌نامه دهخدا

کردرودبار

لغت‌نامه دهخدا

کردرودبار. [ ک ُ ] (اِخ ) دهی است از ده های بارفروش مازندران . (سفرنامه ٔ رابینو ص 117 و ترجمه ٔ آن ص 158).

کردری

لغت‌نامه دهخدا

کردری

لغت‌نامه دهخدا

کردر سیو

گویش مازنی

از توابع خانقاه پی شهرستان سوادکوه

جست‌وجوی هم‌قافیه

لاکردر

لغت‌نامه دهخدا

لاکردر. [ ک ُ دِ ] (اِخ ) ژان باپتیست هانری ، لوپر. واعظ فرانسوی و از خطبای عالیقدر سده ٔ نوزدهم . مولد رِسِی - سور - اورس (کت -دُر) . (1802-1861 م .).

درپیوند

بیشتر بدانید

کردر

kardar

معنی

جست‌وجوی دقیق

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ فارسی عمید

جست‌وجوی هم‌آوا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ فارسی عمید

فرهنگ فارسی معین

جست‌وجوی مشابه

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

گویش مازنی

جست‌وجوی متن

فرهنگ فارسی عمید

فرهنگ فارسی عمید

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی هم‌آغاز

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

گویش مازنی

جست‌وجوی هم‌قافیه

لغت‌نامه دهخدا