کوه کانلغتنامه دهخداکوه کان . (نف مرکب ) یعنی کوهکن و کان به معنی کنده نیز آمده و به فتح کاف مرادف کن ، لیکن از ضرورت شعر است . (آنندراج ). کوهکن . کهکان . (فرهنگ فارسی معین ) : ز آرزوی کف راد تو ز کان گهرگهر برآمد بی کوه کان و بی میتین .فرخی