گفتنیلغتنامه دهخداگفتنی . [ گ ُ ت َ ] (ص لیاقت ) لایق گفتن . (آنندراج ). سزاوار گفتن . آنچه گفتن آن لازم باشد : سخن گفته شد گفتنی هم نماندمن از گفته خواهم یکی با تو راند. فردوسی .همه گفتنی ها بدو بازگفت همه رازها برگشاد از نهفت
پابندrail fastener, fastener, rail clipواژه‌های مصوب فرهنگستانابزاری فنری برای محکم کردن پایۀ ریل بر روی زینچه یا ریلبند
فتنیلغتنامه دهخدافتنی . [ ف ُت ْ ت َ ] (اِخ ) محمدبن طاهر الصدیقی الهندی ، ملقب به جمال الدین . تولدش به سال 910 هَ . ق . 1504/ م . بود. از علمای حدیث است ، او را ملک المحدثین گفته اند. نسبت او به فتن از شهرهای گجرات هند است
واگفتنیلغتنامه دهخداواگفتنی . [ گ ُ ت َ ] (ص لیاقت ) که قابل بازگو کردن است . به زبان آوردنی . اظهار کردنی . قابل بازگفتن . که بایدش تکرار کرد.
نگفتنیلغتنامه دهخدانگفتنی . [ ن َ گ ُ ت َ ] (ص لیاقت ) غیرقابل گفتن . مقابل گفتنی : سخن از دو نوع است یکی نادانستنی و نگفتنی . (منتخب قابوسنامه ص 46). || راز. سِرّ : گفتا نگفتنی است سخن ورچه محرمی درکش زبا
ناگفتنیلغتنامه دهخداناگفتنی . [ گ ُ ت َ ] (ص لیاقت ) چیزی که سزاوار گفتن نباشد. چیزی که نباید گفت و نمیتوان گفت . (ناظم الاطباء). ناسزا. لغو. ناشایسته . آنچه گفتن آن زشت و ناپسندیده است . که گفتن را نشاید : نامردمی نورزی ، ورزی تو مردمی ناگفتنی نگوئی ، گوئی تو گفت
ناگفتنیفرهنگ فارسی عمیدآنچه شایستۀ گفتن نباشد؛ آنچه نباید گفت: ◻︎ مگو ناگفتنی در پیش اغیار / نه با اغیار با محرم‌ترین یار (نظامی۲: ۲۴۹).
