لغتنامه دهخدا
شاه گوهران . [ هَِ گ َ هََ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) گوهر بس گرانمایه بود. (فرهنگ جهانگیری ). گوهر درخشانی که در کلانی و بزرگی اول گوهر باشد. (ناظم الاطباء). گوهر ممتاز در نوع خود. || یکدانه مروارید که صدف را پر کرده باشد. (ناظم الاطباء). || (اِخ ) نام گوهری است افسانه ای که