بواده

۱. [جمعِ بادِه و بادهَة] = باده bādeh
۲. (اسم) (تصوف) آنچه به‌طور ناگهانی از عالم غیب به قلب سالک وارد می‌شود، خواه موجب نشاط و سرور شود، خواه سبب غم و اندوه.