پای ماچان
فرهنگ فارسی عمید
۱. کفشکَن؛ درگاه خانه؛ پایین مجلس؛ صف نعال.
۲. (تصوف) درگاه خانه یا پایین مجلس که هرگاه کسی گناه یا تقصیری کند او را در آنجا به یک پا وامیدارند و او در آن حالت باید گوش چپ خود را به دست راست و گوش راست را به دست چپ بگیرد و روی یک پا بایستد تا وقتی که مرشد از تقصیر او بگذرد: ◻︎ آدم از فردوس و از بالای هفت / پایماچان از برای عذر رفت (مولوی: ۱۰۲).
۲. (تصوف) درگاه خانه یا پایین مجلس که هرگاه کسی گناه یا تقصیری کند او را در آنجا به یک پا وامیدارند و او در آن حالت باید گوش چپ خود را به دست راست و گوش راست را به دست چپ بگیرد و روی یک پا بایستد تا وقتی که مرشد از تقصیر او بگذرد: ◻︎ آدم از فردوس و از بالای هفت / پایماچان از برای عذر رفت (مولوی: ۱۰۲).