ابا

ابا. [ اَ / اِ ] (اِ) آش . (رشید وطواط). نانخورش . با. وا :
زآن طبخها که دیگ سلامت همی پزد
خوشخوارتر ز فقر ابائی نیافتم .

خاقانی .

ابای شعر مرا بین و چاشنی مطلب
که در مذاق زمانه یکی است شهد و شرنگ .

ظهیر فاریابی .

هر ابائی که درخورد به بساط
و آورد در خورنده رنگ نشاط.

نظامی .

در مطبخ تو چوب خورد تا ابا پزد
آتش که در تکبر سرمایه ٔ اباست .

کمال اسماعیل .

که این ابام بسی خوشگوار می آید.

کمال اسماعیل .

روزی که ازبرای غذای روان و عقل
از خوان خاطر تو ز هر گون ابا پزند.

کمال اسماعیل .

یا زبان همچون سر دیگ است راست
چون بجنبد تو بدانی چه اباست .

مولوی .

روزه داران را بود آن نان و خوان
خرمگس را چه ابا چه دیگدان .

مولوی .

علم دیگ و آتش ار نبود ترا
از شرر نی دیگ ماند نی ابا.

مولوی .

ز حکم تو آنکس که آرد ابا
جوین نانْش بادا همان بی ابا.

ابراهیم فاروقی .

مبادا بنان حسودت ابا
وگر هست باداابایش وبا.

ابراهیم فاروقی .

در مدح تو صد ابای خوش دارم
افسوس که معده ٔ قلم تنگ است .

شرف شفروه .

و چون این لفظ به کلمه ٔ دیگر ضم شود همزه ٔ آن ساقط گردد: زیربا. سکبا. شوربا.