ابرص
لغت‌نامه دهخدا
ابرص . [ اَ رَ ] (ع ص ، اِ) آنکه به برص مبتلا باشد. برص دار. پیس . (مهذب الاسماء). پیسه . پیس اندام . پیست . اَبقع. اَسلع. مؤنث : بَرْصاء. ج ، بُرْص :
اکمه و ابرص چه باشد مرده نیز
زنده گردد از فسون آن عزیز.
- سام ّ ابرص ؛ جنسی از کرباسو و وزغ باشد که آن را آفتاب پرست و حربا و پژمره و آفتاب گردش و آفتاب گردک و اسدالارض و خامالاون نیز گویند. ج ، اَبارِص ، بِرَصَة، سَوام ّ، سَوام ّ ابرص . و رجوع به سام ّ ابرص شود.
|| ماه . قرص ماه . قمر.
اکمه و ابرص چه باشد مرده نیز
زنده گردد از فسون آن عزیز.
مولوی .
- سام ّ ابرص ؛ جنسی از کرباسو و وزغ باشد که آن را آفتاب پرست و حربا و پژمره و آفتاب گردش و آفتاب گردک و اسدالارض و خامالاون نیز گویند. ج ، اَبارِص ، بِرَصَة، سَوام ّ، سَوام ّ ابرص . و رجوع به سام ّ ابرص شود.
|| ماه . قرص ماه . قمر.
