امام زمان
لغت‌نامه دهخدا
امام زمان . [ اِ م ِ زَ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) امام عصر. امامی که در روزگار خود مأمور هدایت مردم است :
بر جان من چو نور امام زمان بتافت
لیل السرار بودم و شمس الضحی شدم .
زینهارم نهاد امام زمان
نزد ایشان که اهل زنهارند.
گنجور علم امام زمانست ز اهل بیت
کاین شهر منزلت سوی او از نیا شده ست .
|| (اِخ ) امام دوازدهم شیعه ٔ امامیه ٔ اثناعشری ، مهدی بن حسن العسکری . رجوع به ترکیبات امام شود
بر جان من چو نور امام زمان بتافت
لیل السرار بودم و شمس الضحی شدم .
ناصرخسرو.
زینهارم نهاد امام زمان
نزد ایشان که اهل زنهارند.
ناصرخسرو.
گنجور علم امام زمانست ز اهل بیت
کاین شهر منزلت سوی او از نیا شده ست .
ناصرخسرو.
|| (اِخ ) امام دوازدهم شیعه ٔ امامیه ٔ اثناعشری ، مهدی بن حسن العسکری . رجوع به ترکیبات امام شود
