اولیتر
لغت‌نامه دهخدا
اولیتر. [ اَ لا ت َ ] (ص تفضیلی ) (اولی + تر) سزاوارتر و بهتر. (ناظم الاطباء) :
ایزد او را از پی سالاری ملک آفرید
زو که اولیتر بگنج و لشکر و تاج و نگین .
ورگ زدن اندر این فصل [ بهار ] اولیتر از آن بود که اندر فصلهای دیگر. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ). بدین سبب اولیترین روزگاری بدارو خوردن روزگار خزان است . (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ).
گفت او را نیست الا درد لوت
پس جواب احمق اولیتر سکوت .
ترک احسان خواجه اولیتر
کاحتمال جفای بوابان
بتمنای گوشت مردن به
که تقاضای زشت قصابان .
ایام شباب است شراب اولیتر
با سبزخطان باده ٔ ناب اولیتر
عالم همه سربسر رباطیست خراب
در جای خراب هم خراب اولیتر.
رجوع به اولی شود.
ایزد او را از پی سالاری ملک آفرید
زو که اولیتر بگنج و لشکر و تاج و نگین .
فرخی .
ورگ زدن اندر این فصل [ بهار ] اولیتر از آن بود که اندر فصلهای دیگر. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ). بدین سبب اولیترین روزگاری بدارو خوردن روزگار خزان است . (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ).
گفت او را نیست الا درد لوت
پس جواب احمق اولیتر سکوت .
مولوی .
ترک احسان خواجه اولیتر
کاحتمال جفای بوابان
بتمنای گوشت مردن به
که تقاضای زشت قصابان .
سعدی .
ایام شباب است شراب اولیتر
با سبزخطان باده ٔ ناب اولیتر
عالم همه سربسر رباطیست خراب
در جای خراب هم خراب اولیتر.
حافظ.
رجوع به اولی شود.
