ایهمان

ایهمان . [ اَ هََ ] (ع ص ، اِ) (از «ی هَ م ») تثنیه ٔ اَیهَم در حال رفع. رجوع به ایهم شود. || در لغت اهل بادیه کنایه از توجبه و شتر نر جوشان کشنده . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء). || در لغت شهریان کنایه از توجبه و سواران ، یا توجبه و شب سیاه . (از منتهی الارب ). سیل و حریق . (اقرب الموارد). (ناظم الاطباء). و از هر واحد بازداشت خواسته میشود، یقال : نعوذ باﷲ من الایهمین .