ثمر
لغت‌نامه دهخدا
ثمر. [ ث َ م َ ](ع اِ) آنچه بحاصل آرد نبات و شجر از خوشه و میوه ومانند آن . بر. بار. میوه . فاکهة. حاصل :
دانش ثمر درخت دین است
برشو بدرخت مصطفائی .
بهر خدمت هر که بر بندد کمر
از درخت معرفت یابد ثمر.
از باغ نشاط تو بروید گل رامش
وز شاخ مراد تو برآید ثمر فتح .
|| حاصل . نتیجه . نفع. سود. فایده :
خراب کردن بتخانه خردکار نبود
بدانچه کرده بیابد ملک ثواب و ثمر.
و رجوع به تمتع شود.
|| کناره ٔ زبان . || گره ها و بندهای تازیانه . || اثر. || انواع مال و زر و فرزند. (از منتخب و غیاث اللغه ). ج ، ثِمار و ثَمِر. جج ، اَثمار، اَثمُر، ثُمُر. (اقرب الموارد).
دانش ثمر درخت دین است
برشو بدرخت مصطفائی .
ناصرخسرو.
بهر خدمت هر که بر بندد کمر
از درخت معرفت یابد ثمر.
عطار.
از باغ نشاط تو بروید گل رامش
وز شاخ مراد تو برآید ثمر فتح .
|| حاصل . نتیجه . نفع. سود. فایده :
خراب کردن بتخانه خردکار نبود
بدانچه کرده بیابد ملک ثواب و ثمر.
فرخی .
و رجوع به تمتع شود.
|| کناره ٔ زبان . || گره ها و بندهای تازیانه . || اثر. || انواع مال و زر و فرزند. (از منتخب و غیاث اللغه ). ج ، ثِمار و ثَمِر. جج ، اَثمار، اَثمُر، ثُمُر. (اقرب الموارد).
