خون جگر
لغت‌نامه دهخدا
خون جگر. [ ن ِج ِ گ َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایه از غم و غصه .(برهان قاطع) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) :
ز خون جگر کرد لعل آب را
بیاورد آن تاج سهراب را.
می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر
سر مکش تانکشد سر به فلک فریادم .
|| اشک خونین :
خون جگرم ز فرقت تو
از دیده روانه در کنار است .
سحر سرشک روانم سر خرابی داشت
گرم نه خون جگر میگرفت دامن چشم .
ز خون جگر کرد لعل آب را
بیاورد آن تاج سهراب را.
فردوسی .
می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر
سر مکش تانکشد سر به فلک فریادم .
حافظ.
|| اشک خونین :
خون جگرم ز فرقت تو
از دیده روانه در کنار است .
سعدی .
سحر سرشک روانم سر خرابی داشت
گرم نه خون جگر میگرفت دامن چشم .
حافظ.
