دست بردار
لغت‌نامه دهخدا
دست بردار. [ دَ ب َ ] (نف مرکب ) دست بردارنده . ترک کننده . رفع مزاحمت کننده . رهاکننده .
- دست بردارشدن ؛ خود را بازداشتن و احتراز کردن . (ناظم الاطباء).
- || بخشیدن و معاف کردن . (ناظم الاطباء).
- || باز ایستادن . (ناظم الاطباء).
- || موقوف کردن . (ناظم الاطباء).
- دست بردار نبودن از چیزی یا کسی ؛ مصر بودن . (یادداشت مرحوم دهخدا).
- دست بردارشدن ؛ خود را بازداشتن و احتراز کردن . (ناظم الاطباء).
- || بخشیدن و معاف کردن . (ناظم الاطباء).
- || باز ایستادن . (ناظم الاطباء).
- || موقوف کردن . (ناظم الاطباء).
- دست بردار نبودن از چیزی یا کسی ؛ مصر بودن . (یادداشت مرحوم دهخدا).
