دوتو
لغت‌نامه دهخدا
دوتو. [ دُ ] (ص مرکب ) دوته . مضاعف . (ناظم الاطباء). دوتا. دوتاه . ضعف . (یادداشت مؤلف ). || دوبالا و خمیده و منحنی و دوتا. (از آنندراج ). دوتاه . دوته . خم . خم شده : و در میان کتفهای او بالشی دوتو اندر نهند. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ).
- دوتو شدن ؛ انحناء. (دهار). خم شدن . خمیده شدن . منحنی شدن . گوژ شدن . خمیدن . دولا شدن :
از آن دم چرخ را قامت دوتو شد
که آه من گریبانگیر او شد.
- || رکوع . (یادداشت مؤلف ) :
عفو کرد او در زمان نیکو شدند
پیش موسی ساجد و دوتو شدند.
- دوتو گشتن ؛ خمیده شدن . دوتا گشتن :
لابه و زاری همی کردند و او
از ریاضت گشته در خلوت دوتو.
|| (اِ مرکب ) در بیت ذیل از سعدی ظاهراً مراد آسمان منحنی و چرخ گوژ خمیده است :
اگر من از دل یکتو برآورم دم عشق
عجب مدار که آتش درافتدم به دوتو.
|| ملاقات . (ناظم الاطباء).
- دوتو شدن ؛ انحناء. (دهار). خم شدن . خمیده شدن . منحنی شدن . گوژ شدن . خمیدن . دولا شدن :
از آن دم چرخ را قامت دوتو شد
که آه من گریبانگیر او شد.
مولانا بنایی (از آنندراج ).
- || رکوع . (یادداشت مؤلف ) :
عفو کرد او در زمان نیکو شدند
پیش موسی ساجد و دوتو شدند.
مولوی .
- دوتو گشتن ؛ خمیده شدن . دوتا گشتن :
لابه و زاری همی کردند و او
از ریاضت گشته در خلوت دوتو.
مولوی .
|| (اِ مرکب ) در بیت ذیل از سعدی ظاهراً مراد آسمان منحنی و چرخ گوژ خمیده است :
اگر من از دل یکتو برآورم دم عشق
عجب مدار که آتش درافتدم به دوتو.
سعدی .
|| ملاقات . (ناظم الاطباء).
