سمک

سمک . [ س َ م َ ] (ع اِ) ماهی . ج ، اسماک ، سموک . (غیاث ) (آنندراج ) :
نگویم دد و دام و مور و سمک
که فوج ملایک بر اوج فلک .

سعدی .

|| (اِخ ) در فارسی اکثر به معنی آن ماهی مستعمل میشود که زیرزمین است و برپشت آن ماهی گاو و بر شاخ آن گاو زمین قرار دارد. (آنندراج ) (غیاث ) (از ناظم الاطباء). ماهی که زمین بر روی اوست . (اساطیر) (فرهنگ فارسی معین ) :
چنین است کردار گردان فلک
یکی بر مه آرد یکی بر سمک .

فردوسی .

مغز او خود نسب دور است و پاک
نیست جنسش ازسمک کس تا سماک .

مولوی .

|| (اِخ ) برج حوت : با سمک گردون مساوی و با سماکین موازی . (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ).