شیرین دهن
لغت‌نامه دهخدا
شیرین دهن . [ دَ هََ ] (ص مرکب ) شیرین دهان . (یادداشت مؤلف ). آنکه در دهان وی حلاوت باشد. (ناظم الاطباء). || آنکه با حلاوت سخن گوید. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ) :
سهل باشد سخن سخت که خوبان گویند
جور شیرین دهنان تلخ نباشد بردن .
من بنده ٔ بالای تو شمشادتنم
فرهاد تو شیرین دهن خوش سخنم .
|| آنکه دهانش زیبا باشد. (فرهنگ فارسی معین ). کنایه است از معشوقه ٔ زیبا و دلربا و شیرین زبان . (از یادداشت مؤلف ) :
اجرها باشدت ای خسرو شیرین دهنان
گر نگاهی سوی فرهاد دل افتاده کنی .
عهد ما با لب شیرین دهنان بست خدا
ما همه بنده و این قوم خداوندانند.
گفت حافظ من و تو محرم این راز نه ایم
از می لعل حکایت کن و شیرین دهنان .
رجوع به شیرین دهان شود.
|| شیرین دهن ؛ (اِ مرکب ) مقلوب دهن شیرین . دهان شیرین . دهان زیبا و خوش بیان :
در وصف نیاید که چه شیرین دهن است آن
این است که دور از لب و دندان من است آن .
رجوع به شیرین دهان (اِ مرکب ) شود.
سهل باشد سخن سخت که خوبان گویند
جور شیرین دهنان تلخ نباشد بردن .
سعدی .
من بنده ٔ بالای تو شمشادتنم
فرهاد تو شیرین دهن خوش سخنم .
سعدی .
|| آنکه دهانش زیبا باشد. (فرهنگ فارسی معین ). کنایه است از معشوقه ٔ زیبا و دلربا و شیرین زبان . (از یادداشت مؤلف ) :
اجرها باشدت ای خسرو شیرین دهنان
گر نگاهی سوی فرهاد دل افتاده کنی .
حافظ.
عهد ما با لب شیرین دهنان بست خدا
ما همه بنده و این قوم خداوندانند.
حافظ.
گفت حافظ من و تو محرم این راز نه ایم
از می لعل حکایت کن و شیرین دهنان .
حافظ.
رجوع به شیرین دهان شود.
|| شیرین دهن ؛ (اِ مرکب ) مقلوب دهن شیرین . دهان شیرین . دهان زیبا و خوش بیان :
در وصف نیاید که چه شیرین دهن است آن
این است که دور از لب و دندان من است آن .
سعدی .
رجوع به شیرین دهان (اِ مرکب ) شود.
