مکور
لغتنامه دهخدا
مکور. [ م ُ ] (ع اِ) ج ِ مکر.(منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). ج ِ مکر، به معنی فریب . (آنندراج ). و رجوع به مکر شود. || ج ِ مکرة. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). رجوع به مکرة شود. || انواع درخت مانند رُغل و جز آن . || مکورالاغصان ؛ درختی است جداگانه . (از اقرب الموارد).
