نازش

نازش . [ زِ ] (اِمص ) نازیدن . رجوع به نازیدن شود. || نازش و ناز. حرکات خوشاینده که معشوقان برعاشقان کنند. (آنندراج ). || امتناع . تکبر. (ناظم الاطباء). بی دماغی . استغناء. (از آنندراج ).
- نازش آوردن ؛ ناز کردن :
گر او نازش آرد من آرم نیاز
مگر گردد ازبنده خشنود باز.

نظامی .

|| فخر. (آنندراج ). مفخرت . (مهذب الاسماء). نازیدن . فخر. افتخار. سرافرازی . (ناظم الاطباء). بالش . بالیدن . مباهات . نخوت . مفاخرة. مفاخرت : در همه قریش کسی را فرزندی چون عماره نیست ... ما را و ترا و همه قریش را بدو نازش است . (ترجمه ٔ طبری ).
به مردی و نیروی بازو مناز
که نازش بعلم است و فضل و کرم .

ناصرخسرو.

برهمنی که به زنار بود نازش او
ز بیم تیغ تو می بگسلد ز تن زنار.

مسعودسعد.

چه باشد نازش و نالش به اقبالی وادباری
که تا برهم زنی دیده نه این بینی نه آن بینی .

سنائی .

رسم ضعیفان به تو نازش بود
رسم تو باید که نوازش بود.

نظامی .

|| ناز و نوازش . تسلا.دلنوازی . (ناظم الاطباء) :
ستمدیده را اوست فریادرس
منازید با نازش او به کس .

فردوسی .

|| جاه و جلال . (ناظم الاطباء). || (اِ) مغمز. مایه ٔ نازیدن :
بدو نازش جان افراسیاب
دلش ز آتش مهر او پر ز تاب .

فردوسی .

همان نامور رستم پیلتن
ستون کیان نازش انجمن .

فردوسی .

فرستاده بر شاه کرد آفرین
که ای نازش تاج و تخت و نگین .

فردوسی .