نانوا
لغت‌نامه دهخدا
نانوا. [ نان ْ ] (اِ مرکب ) (از: نان + وا، پسوند اتصاف ) نانبا کردی : نان پان [ نان پزخانه ] از پان = وان (فارسی ) . (از حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ). نان پز. (آنندراج ). کسی که نان می سازدو میفروشد. خباز. (ناظم الاطباء). طالم :
سوی نانوا شد سبک باغبان
بدان شاخ زرین از او خواست نان .
اینجا مساز عیش که بس بی نوا بود
در قحطسال کنعان دکان نانوا.
یکی نانوا مرد بد بینوا
نه آبی روان و نه نانی روا.
که این بانوا نانوازاده ای است
که از نور دولت نواداده ای است .
آن نان پز را دید خریطه در گردن کرده چنانکه عادات نانوایان باشد. (تذکرة الاولیا). || اشکنه ای که در آن نان ریزه کرده باشند. (ناظم الاطباء).
سوی نانوا شد سبک باغبان
بدان شاخ زرین از او خواست نان .
فردوسی .
اینجا مساز عیش که بس بی نوا بود
در قحطسال کنعان دکان نانوا.
خاقانی .
یکی نانوا مرد بد بینوا
نه آبی روان و نه نانی روا.
نظامی .
که این بانوا نانوازاده ای است
که از نور دولت نواداده ای است .
نظامی .
آن نان پز را دید خریطه در گردن کرده چنانکه عادات نانوایان باشد. (تذکرة الاولیا). || اشکنه ای که در آن نان ریزه کرده باشند. (ناظم الاطباء).
