پاک تن
لغت‌نامه دهخدا
پاک تن . [ ت َ ] (ص مرکب ) پاکیزه تن . پاک بدن . || پارسا. عفیف . مقابل . پاکجامه . ناپاکتن :
چنان پاک تن بود و روشن روان
که بودی بر او آشکارا نهان .
چو نستور گردنکش پاک تن
چو نوش آذر آن پهلو رزم زن .
که او هست رویین تن و رزم زن
فرایزدی دارد آن پاک تن .
زن پاکتن را به آلودگی
برد نام و یازد به بیهودگی .
یکی مجلس آراست [ کیخسرو ]با پیلتن
رد و موبد و خسرو پاک تن
فراوان سخن راند از افراسیاب
ز درددل خویش وز رنج باب .
ز من پاک تن دختر من بخواه
بدارش به آرام در پیشگاه .
چنین گفت کین پاکتن چهرزاد
ز گیتی فراوان نبوده ست شاد.
تو تا زادی از مادر پاکتن
سپر کرده پیشم تن خویشتن .
همی گفت اگر نوذر پاک تن
نکشتی پی و بیخ من بر چمن .
سخن گوی و روشندل و پاک تن
سزای ستودن بهر انجمن .
|| نیکواندام . نیک اندام . نیکچهر :
جوانی برآراست [ ابلیس ] از خویشتن
سخنگوی و بینادل و پاک تن .
چنان پاک تن بود و روشن روان
که بودی بر او آشکارا نهان .
دقیقی .
چو نستور گردنکش پاک تن
چو نوش آذر آن پهلو رزم زن .
دقیقی .
که او هست رویین تن و رزم زن
فرایزدی دارد آن پاک تن .
فردوسی .
زن پاکتن را به آلودگی
برد نام و یازد به بیهودگی .
فردوسی .
یکی مجلس آراست [ کیخسرو ]با پیلتن
رد و موبد و خسرو پاک تن
فراوان سخن راند از افراسیاب
ز درددل خویش وز رنج باب .
فردوسی .
ز من پاک تن دختر من بخواه
بدارش به آرام در پیشگاه .
فردوسی .
چنین گفت کین پاکتن چهرزاد
ز گیتی فراوان نبوده ست شاد.
فردوسی .
تو تا زادی از مادر پاکتن
سپر کرده پیشم تن خویشتن .
فردوسی .
همی گفت اگر نوذر پاک تن
نکشتی پی و بیخ من بر چمن .
فردوسی .
سخن گوی و روشندل و پاک تن
سزای ستودن بهر انجمن .
فردوسی .
|| نیکواندام . نیک اندام . نیکچهر :
جوانی برآراست [ ابلیس ] از خویشتن
سخنگوی و بینادل و پاک تن .
فردوسی .
