کوس خوردن
لغت‌نامه دهخدا
کوس خوردن . [ خوَرْ / خُرْ دَ ] (مص مرکب ) صدمه و آفت رسیدن از چیزی . (آنندراج ). کوس یافتن . صدمه دیدن . تنه خوردن :
ز ناگه برون اندرافتاد طوس
تو گفتی ز پیل دمان خورد کوس .
از پیت کوس خورده کوه ثبیر
وز تکت کاج خورده باد شمال .
ز آسیب بلات کوس خوردیم
ز تیر غمت جگر بخستیم .
نه از آسیب قضا کوس خوری
نه به اشکال فلک درمانی .
و رجوع به کوس و کوس یافتن شود.
ز ناگه برون اندرافتاد طوس
تو گفتی ز پیل دمان خورد کوس .
فردوسی (از آنندراج ).
از پیت کوس خورده کوه ثبیر
وز تکت کاج خورده باد شمال .
مسعودسعد (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
ز آسیب بلات کوس خوردیم
ز تیر غمت جگر بخستیم .
سیدحسن غزنوی (از یادداشت ایضاً).
نه از آسیب قضا کوس خوری
نه به اشکال فلک درمانی .
انوری (از یادداشت ایضاً)
و رجوع به کوس و کوس یافتن شود.
