گنجدان
لغت‌نامه دهخدا
گنجدان . [ گ َ ] (اِ مرکب ) جای نگه داشتن گنج . (آنندراج ). خزانه . مخزن . گنجینه . (ناظم الاطباء) :
از آن گنجدان کآن همه گنج داشت
نه خود برگرفت و نه کس راگذاشت .
برون رفت وز آن گنجدان رخت بست
بدان گنج و گوهر نیالود دست .
چنین گفت گنجینه دار سخن
که سالار آن گنجدان کهن .
از آن گنجدان کآن همه گنج داشت
نه خود برگرفت و نه کس راگذاشت .
نظامی .
برون رفت وز آن گنجدان رخت بست
بدان گنج و گوهر نیالود دست .
نظامی .
چنین گفت گنجینه دار سخن
که سالار آن گنجدان کهن .
نظامی .
