آبخست
لغت‌نامه دهخدا
آبخست . [ خ َ ] (اِ مرکب ) جزیره :
رفت در دریا بتنگی [ظ: بیکّی ] آبخست
راه دور از نزد مردم دوردست .
بردشان باد تند وموج بلند
تا بیک آبخستشان افکند.
تنی چند از آن موج دریا برست
رسیدند نزدیکی آبخست .
|| (ن مف مرکب ) آب گز. یعنی میوه ای که قسمتی از آن بگردیده و تباه شده باشد. خایس :
روی ترکان هست نازیبا و گست
زرد و پرچین چون ترنج آبخست .
و بهر دو معنی آبخوست نیز آمده است .و صاحب برهان معنی بَدْاَندرون نیز بکلمه داده .
رفت در دریا بتنگی [ظ: بیکّی ] آبخست
راه دور از نزد مردم دوردست .
بوالمثال (از فرهنگ اسدی پاول هورن ).
بردشان باد تند وموج بلند
تا بیک آبخستشان افکند.
عنصری .
تنی چند از آن موج دریا برست
رسیدند نزدیکی آبخست .
عنصری .
|| (ن مف مرکب ) آب گز. یعنی میوه ای که قسمتی از آن بگردیده و تباه شده باشد. خایس :
روی ترکان هست نازیبا و گست
زرد و پرچین چون ترنج آبخست .
علی فرقدی .
و بهر دو معنی آبخوست نیز آمده است .و صاحب برهان معنی بَدْاَندرون نیز بکلمه داده .
