آشناه
لغت‌نامه دهخدا
آشناه . [ ش ْ / ش ِ ] (اِ) شناه . آشنا. شنا. سباحت :
بزرگان بدانش بیابند راه
ز دریا گذر نیست بی آشناه .
چو بشنید آوازش افراسیاب
همانگه برآمد ز دریای آب
بدستش همی کرد و پای آشناه
بیامد بجائی که بد پایگاه .
بدست چپ و پای کرد آشناه
بدیگر ز دشمن همی جست راه .
بزرگان بدانش بیابند راه
ز دریا گذر نیست بی آشناه .
فردوسی .
چو بشنید آوازش افراسیاب
همانگه برآمد ز دریای آب
بدستش همی کرد و پای آشناه
بیامد بجائی که بد پایگاه .
فردوسی .
بدست چپ و پای کرد آشناه
بدیگر ز دشمن همی جست راه .
فردوسی .
