آغل

آغل . [ غ ِ / غ ُ ] (اِ) جای گوسفندان و گاوان و دیگر چارپایان بشب در خانه یا کوه وبیشتر کنده ای در زیرزمین باشد. کمرا. شب گاه . شبغا. شوگاه . آغیل . شوغا. شب غاز. شب غازه . شوغار. شوغاره . شب غاو. آغول . نَغِل . نُغول . باغل . غال . آغال . غول . غوشا. غوشاد. غوشاک . کاز. زاغه . غاو. کنده . چپر. خبک . خباک . خپاک . سم . سمج . سمجه . دیل . بیکند :
برو برو که خران آمدند به آغلها
خر جوان و خر پیر و خرّ یکساله .

مولوی .

|| هاله . خرمن ماه . دارَه . شابورد. شادورد. خرگاه ، خرگه ماه .
- امثال :
حساب بز گر را در آغل کنند ؛ غالباً بزان گر در چراگاه میرند و شب به آغل بازنگردند. و در نظایر مورد، این مثل را بکار برند.