آمرهلغتنامه دهخداآمره . [ م ِ رَ ] (ع مص ، اِ) مصدر است از اَمر، چون عافیت و عاقبت و خاتمه . فرمان . فرمان دادن . امر. ج ، اوامر . || (ص ) تأنیث آمِر. ج ، آمِرات .
