آنی

آنی . (پسوند) َانی . حرف نسبت است چون یاء: خسروانی . کیانی . کاویانی . پهلوانی ، بجای خسروی و کیی و کاوَیی و پهلوی :
ببخشای بر پهلوانی ّ من
بدین بازوی خسروانی ّ من .

فردوسی .

برافراشته کاویانی درفش
همایون همان خسروانی درفش .

فردوسی .

یکی پهلوانی نهادند خوان
نشستند بر خون او فرّخان .

فردوسی .

کنون تاجت آوردم ای شاه و تخت
ببار آمد آن خسروانی درخت .

فردوسی .

پیاده بدینسان ز پرده سرای
برنجیدت آن خسروانی دو پای .

فردوسی .

وز این ریدکان سپهبدپرست
وز این باغ و این خسروانی نشست .

فردوسی .

تنش را یکی پهلوانی قبای
بپوشید و از کوه بگذارْد پای .

فردوسی .

گشاده زبان و جوانیت هست
سخن گفتن پهلوانیت هست .

فردوسی .

ترا گاه بزم است و آوای رود
کشیدن ْ می و پهلوانی سرود.

فردوسی .

دو لب پر ز خنده دو رخ پر ز شرم
کیانی زبان پر ز گفتار نرم .

فردوسی .

بدان تیز زهر آبگون خنجرش
همی کرد چاک آن کیانی برش .

فردوسی .

بزور کیانی بیازید دست
جهانسوز مار از جهانجو بجست .

فردوسی .

بتندی میان کیانی به بست
بر آن باره ٔ شیردل برنشست .

فردوسی .

سخنهای منظوم شاعر شنیدن
بود سیرت و شیمت خسروانی .

منوچهری .