آهنگی

آهنگی . [ هََ ] (ص نسبی ) در بیت ذیل شاید بمعنی کوشا و مجدّ و ساعی باشد :
همان کودکش را بفرهنگیان
سپردی [ اردشیر ] چو بودی ز آهنگیان
بهر برزنی بر، دبستان بدی
همان جای آتش پرستان بدی .

فردوسی .

و شاید تأیید میکند این حدس را دو بیت زیرین :
چو هنگام فرهنگ باشد ترا
بدانائی آهنگ باشد ترا
بایوان نمانم که بازی کنی
ببازی چنین سرفرازی کنی .

فردوسی .

و معهذا ظاهراً آهنگیان بیشتر صفت پدر کودک می نماید نه کودک ، و در آن حال معنی آهنگیان معلوم نیست .