آهنینه
لغت‌نامه دهخدا
آهنینه . [ هََ نی ن َ / ن ِ ](ص نسبی ) آهنین . منسوب به آهن . از آهن :
بدیماه ار ایدون که خواهد خدای
بپوشم برزم آهنینه قبای .
|| (اِ مرکب ) آلات آهنین . آنچه از آهن کنند از آلات و ادوات و ظروف و اوانی :
همیشه تا نجهد زآهنینه مرزنگوش
همیشه تا ندمدزآبگینه سیسنبر.
بسی حنجر بریده ست او بدنبه
شکسته ست آهنینه به آبگینه .
سه روز متواتر می غارتیدند اوّل روز زرّینه و سیمینه و ابریشمینه ، دوّم روز برنجینه و روئینه و آهنینه ، سوم روز افکندنی و حشو بالشها و نهالیهاو خم و خمره و در و چوب . (راحةالصدور راوندی ).
بدیماه ار ایدون که خواهد خدای
بپوشم برزم آهنینه قبای .
فردوسی .
|| (اِ مرکب ) آلات آهنین . آنچه از آهن کنند از آلات و ادوات و ظروف و اوانی :
همیشه تا نجهد زآهنینه مرزنگوش
همیشه تا ندمدزآبگینه سیسنبر.
فرخی .
بسی حنجر بریده ست او بدنبه
شکسته ست آهنینه به آبگینه .
ناصرخسرو.
سه روز متواتر می غارتیدند اوّل روز زرّینه و سیمینه و ابریشمینه ، دوّم روز برنجینه و روئینه و آهنینه ، سوم روز افکندنی و حشو بالشها و نهالیهاو خم و خمره و در و چوب . (راحةالصدور راوندی ).
