آیینه دار
لغتنامه دهخدا
آیینه دار. [ ن َ / ن ِ ] (نف مرکب ) آینه دار :
شهسوار من که مه آیینه دار روی اوست .
دل سراپرده ٔ محبت اوست
دیده آیینه دار طلعت اوست .
|| سرتراش . گرّای . سلمانی . حجّام . فصّاد.
شهسوار من که مه آیینه دار روی اوست .
حافظ.
دل سراپرده ٔ محبت اوست
دیده آیینه دار طلعت اوست .
حافظ.
|| سرتراش . گرّای . سلمانی . حجّام . فصّاد.