ابن مأمون . [ اِ ن ُ م َءْ ] (اِخ ) احمدبن علی بن هبةاﷲ (509 -586 هَ .ق .). از نسل مأمون بن هرون الرشید. نحوی و ادیب و فقیه . چندی منصب قضا رانده و در زمان مستنجد آنگاه که همه ٔ قضات محبوس گردیدند ازجمله او یازده سال در حبس بود و کتب بسیار در زندان تصنیف کرد و بزمان مستضی ٔ رهائی یافت .

ابن مأمون

مأمون

مامون

قاسم مأمون

قاضی ابن مأمون

گنج خانه ٔ مأمون

jails

متنفر

موهوم

apomictical

semimonitor

ژوپیتر

لغت‌نامه دهخدا