ابن ابی الاشعث

ابن ابی الاشعث . [ اِن ُ اَ بِل ْ اَ ع َ ] (اِخ ) ابوجعفر احمدبن محمدبن احمدبن ابی الاشعث . اصلاً ایرانی است . بموصل هجرت کرده و پس از زندگانی دراز در سال 359 هَ .ق . درگذشته است . معالجه ٔ کودکی از فرزندان ناصرالدوله موجب شهرت و منشاء ترقی و ثروت او شد. هوشی سرشار و عقلی سلیم داشت . هم ّ واحد او علوم طبی و فلسفی بود و شاگردان بسیارتربیت کرد، یکی از پسران او محمد نام از مشاهیر اطبای عصر خویش است . تألیفات عدیده داشته و بهترین ِ کتب او کتابی است در الهیات و کتب دیگری در طب دارد ازقبیل کتاب الادویةالمفرده . کتاب الحیوان . کتاب فی الجدری و الحصبه و الحمیقاء. کتاب فی السرسام و البرسام ومداواتهما. کتاب فی القولنج . کتاب فی البرص و البهق . کتاب فی الصرع . کتاب فی الاستسقا. کتاب فی المالنخولیا. کتاب فی ظهور الدم . کتاب الغاذی و المغتذی . کتاب امراض المعدة و مداواتها. شرح کتاب الحمیاث لجالینوس .