ابن بابویه

ابن بابویه . [ اِ ن ُ ی َ / ب ِ وَی ْه ْ ] (اِخ ) ابوالحسن علی بن حسین بن موسی بن بابویه قمی را از کنیزکی دیلمی سه پسر آمد: 1 - ابوجعفرمحمدبن علی بن حسین ، فرزند مهتر ابوالحسن مذکور، محدث و فقیه شیعی . وفات 381 هَ .ق . در قم . او از اساتید بسیار و از جمله پدر خود و محمدبن حسن بن الولید ادب و فقه فراگرفت و مشایخ دیگر وی نزدیک دویست تن بوده اند. صدوق با سلاطین و اعاظم شیعه ٔ زمان خود آمیزش داشت و سفری برای ملاقات ابوعبداﷲ نعمت نقیب ببلخ رفت و کتاب من لایحضره الفقیه را به نام او نوشت . وقتی در بغداد تدریس میکرد. در اواخر عمر در ری متوطن بود و در دربار آل بویه محترم میزیست ، رکن الدوله و وزیر او صاحب بن عباد او را گرامی میداشتند. ابن بابویه عیون اخبارالرضا را به نام صاحب بن عباد نوشته و در بعض مواضع کتب خود ذکری از مباحثات خویش در مجلس رکن الدوله بمیان آورده است . ابن بابویه در ری درگذشت و بدانجا مدفون شد، قبر وی تاکنون باقی و مزار است . کتب اودر فهرست نجاشی مذکور و معروفتر از همه : کتاب من لایحضره الفقیه . اکمال الدین . امالی . عیون اخبارالرضا. معانی الاخبار. کتاب التوحید. ثواب الاعمال . علل الشرایع. کتاب الخصال . کتاب الاعتقادات است که همه به طبع رسیده است . 2 - حسن بن علی ، فرزند اوسط ابوالحسن ، او زاهد و متعبد بوده است . 3 - ابوعبداﷲ حسین بن علی بن حسین بن بابویه که او نیز مانند برادر مهتر، فقیه و محدث بود و سیدمرتضی و غضائری از شاگردان اویند، کتبی تألیف کرده که فعلاً در دست نیست . و نسب منتجب الدین صاحب فهرست معروف بدین طریق بوی می پیوندد: منتجب الدین علی بن عبداﷲبن الحسن (معروف به حسکا) (ظ: حسنکا) بن حسین .