ابن دوستلغتنامه دهخداابن دوست . [ اِ ن ُ ] (اِخ ) ابوسعید عبدالرحمن بن محمد. ادیب و لغوی خراسانی در قرن پنجم هجری . شاگردجوهری صاحب صحاح . و او را کتبی در نحو و لغت هست .
